همه انسان ها دوست دارند بدانند روزى شان از كجا تأمين مى شود تا به آرامش برسد و از اضطراب دور شوند، امّا خدا يك قانون دارد، او روزى بندگان خوبش را از جايى مى رساند كه آنان هرگز فكر آن را هم نمى كردند.
بندگان خوب فكر مى كنند روزى آنان از يك جا مى رسد و به آنجا دل مى بندند، امّا خدا اميد آنان را از آنجا نااميد مى كند و در عوض از جاى ديگرى روزى آنان را مى رساند.
براستى چرا خدا اين گونه روزى مى دهد؟
خدا مى داند اگر روزى بندگانش از يك جا باشد، آنان به آنجا وابسته مى شوند، درست است كه شايد آرامشى ايجاد شود، امّا خطر وابستگى در كمين است، خدا مى خواهد بندگانش فقط به او تكيه كنند و به ديگران وابسته نشوند كه اين وابستگى، بوى شرك مى دهد، خدا اين گونه بندگانش را از خطر شرك نجات مى دهد.

* * *

روزىِ من، فقط نان و غذا نيست، بهره هاى معنوى و سخنان شورانگيز نيز رزق جان من است. گاه مى شود نزد استادى مى روم كه بارها از او پندها شنيده ام، امّا آن روز، هيچ بهره اى نمى برم، روزى جان من در آنجا نيست.
از نزد استاد بيرون مى آيم، در كوچه و خيايان به دوستى مى رسم، او سخنى مى گويد كه جانى تازه به من مى دهد; اين همان رزقى است كه خدا وعده داده است از جايى به من برساند كه من اصلاً فكر آن را هم نمى كنم.