من خود را شايسته لطف و مهربانى خدا نمى دانم. اگر به در خانه او مى روم، براى اين است كه به لطف و كرامت او ايمان دارم و به اين اطمينان رسيده ام كه او خستگان بى پناه را نااميد نمى كند. من مى دانم كه او مى داند من بى كس هستم و هيچ پناهى ندارم. او مى داند كه من خدايى غير از او ندارم و براى او هيچ شريكى نمى پندارم; براى همين فقط به او رو مى كنم.
از او مى خواهم عذر مرا بپذيرد و مرا ببخشد كه من همه راه ها را تجربه كرده و پشت هر درى ايستاده و هر بن بستى را احساس كرده ام و مى دانم جز خدا كسى ديگر مرا اين گونه دعوت نمى كند تا به من مهربانى كند.
او از من خواسته صدايش بزنم و از او بخواهم، و من با دعا به او پيوند مى خورم و آمادگى پيدا مى كنم كه از لطف او بهره مند شوم. من به همه ستم هايى كه بر خود روا داشته ام، بينش پيدا كرده ام; ديگر غرورى ندارم و سركشى هاى من نابود شده است.
من سراسر فقر و ناتوانى شده ام، حسرت و ندامت وجودم را فراگرفته است، از گذشته خويش پشيمان هستم، فهميده ام كه شيفتگى دنيا چيزى جز خسارت براى من نداشته و دنيا و آنچه در آن وجود دارد، نابودشدنى است. من از اين عشق هاى دنيايى، احساس گناه مى كنم و اين حس گناه با اطمينان به لطف او درمان مى شود، همان گونه كه غرور و سركشى من با علم به فقر و خسارتم درمان شده است.

* * *

وقتى استعدادى را كه خدا به من داده است، درك كردم، وقتى فهميدم كه مى توانم به چه جايگاهى برسم، آن وقت به درستى مى بينم كه با آن عظمت به چه حقارت هايى تن داده ام و به چه هيچ هايى قانع شده ام. من كه بال پرواز آسمان ها را داشتم اسير خاك شدم; اين جاست كه تمام وجودم، درد و اندوه و حسرت مى شود; آن وقت است كه دعا برايم معناى ديگرى پيدا مى كند و پيوند با خدا مى تواند اميد را در دلم زنده كند و گذشته مرا جبران نمايد. هرچه حسرت من بزرگ تر باشد، شوق دعاى من بيشتر مى شود; اين حسرت مرا به تحرّك و سرعت بيشتر وامى دارد.