گاه دل من همچون بت خانه مى شود و بت ها خود را صاحب خانه مى بينند و از خانه دل من بيرون نمى روند.
دنيا و جلوه هاى آن، مرا بيچاره مى كند. من مى دانم كه آنها هيچ وفايى ندارند; امّا كارى از دست من برنمى آيد، من براى بيرون كردن آنها، بارها تلاش كرده ام، امّا به عجز و ناتوانى رسيدم.
اكنون وقت آن است كه دست به دعا بردارم و از خداى خويش بخواهم: "مولاى من! تو بيا و اين بت ها و محبّت ها را از دل من بيرون كن، تو بيا دلم را از اين آلودگى ها پاك كن، مرا از عشق هاى ديگر خالى كن و عشق خودت را در دلم افكن."
آرى! اگر من عاشق دنيا باشم، خودم را از دست داده ام، چشم به هم بزنم مى بينم عمرم به پايان رسيده و من سرمايه ام را تباه نموده ام. واى بر من اگر عمر خود را شمع راه هيچ ها كنم و به روياها سرخوش شوم، آن وقت است كه ديگر اميدى به سعادت من نخواهد بود.

* * *

من كه براى از دست دادن يك پست يا يك خانه و ماشين گريه ها كرده و شب ها به خواب نرفته ام، چه شده است كه براى از دست دادن خودم، گريه نمى كنم، چرا براى روزى كه مرگ به سراغم مى آيد و من دستم خالى هستم، گريه نمى كنم؟
راه نجات من چيست؟ راهى ندارم مگر به مهربانى خدايم، پناه ببرم چه كسى جز او مى تواند اين خسارت بزرگ مرا جبران كند؟
من مى دانم بت هايى كه دل مرا ربوده بودند، هيچ كارى نمى توانند برايم بكنند، اكنون از همه آن عشق ها و محبّت ها توبه مى كنم و بر حال خود اشك مى ريزم و از شِرك پشيمان هستم. من از غرور خالى شده و به عجز رسيده ام، اشك بر چشمانم جارى است و اميدم به لطف خداست، ديگر نمى توانم از غير او نجات خود را طلب كنم كه هيچ كس نمى تواند مرا نجات بدهد.
من شب اوّل قبر را در پيش دارم، تاريكى قبر در انتظار من است. روز قيامت چه خواهم كرد وقتى سر از خاك بردارم و براى حسابرسى به درگاه خدا بروم؟!
من فرياد توحيد سر مى دهم، اكنون ديگر فقط به خداى خود رغبت دارم كه جز او هيچ كس و هيچ چيز نمى تواند به من بهره اى برساند، روى آرزوى من فقط به اوست كه هر راه ديگرى، بن بست است.