نزد استادى رفته بودم تا از او راهنمايى بخواهم كه چگونه از "ريا" نجات پيدا كنم، دوست داشتم همه اعمال من براى خدا باشد. به او گفتم: "چه كنم تا ريا نكنم؟" او نگاهى به من كرد و گفت: "مگر مى شود ريا كرد؟" او همين جمله را بيشتر نگفت، امّا چقدر معنا در اين سخن بود.
اگر من جنس باارزشى داشته باشم آيا آن را به يك دزد مى دهم؟
آيا انسان عاقل چنين كارى مى كند؟ براستى اين كه من مال خود را به دزد ندهم، كار سختى است؟
وقتى من كارى را براى خدا انجام مى دهم، خدا تا هفتصد برابر به من پاداش مى دهد، پس چرا بايد آن را براى ديگرانى كه هيچ نمى دهند، انجام بدهم؟ چرا بايد به عشق پوچ ها و هيچ ها كارى انجام دهم؟! آنان خودشان فقيرند و فرجام شان نابودى است، پس چرا من بايد براى آنان، كارى را انجام بدهم؟ چرا من به هيچ ها قانع مى شوم؟ چرا سرمايه ام را تباه مى كنم؟
كارى كه براى خدا باشد، خدا آن را مى خرد و آن كار، جاويد مى گردد، كارى كه براى ديگران باشد، نابود مى شود. اگر من لحظه اى فكر كنم آيا ديگر مى توانم ريا كنم؟
مهم همين شناخت و معرفت است. اگر خدا دلى را با نور معرفت روشن كند، او به اين باور مى رسد كه غير خدا، هيچ است; چنين كسى ديگر نمى تواند ريا كند، نمى تواند كارى را براى مطرح شدن و در دل مردم نشستن انجام دهد.

* * *

وقتى من از درون پوك شدم و قدر و ارزش خود را ندانستم، به ريا رو مى آورم و خيال مى كنم اگر ديگران به من اهميّت بدهند و از من تعريف كنند به خوبى رسيده ام و فراموش مى كنم كه ديگران خود فقيرند و به سوى نيستى مى روند.
اگر من ارزش خود را كشف كنم، ديگر به "هيچ ها" قانع نمى شوم و سرمايه خود را به ارزانى نمى فروشم، سرمايه خود را با خدا معامله مى كنم تا او صدها برابر به من پاداش بدهد، پاداشى كه هرگز نابود نمى شود. وقتى من سرمايه ام را به خدا بفروشم، ديگر غم و غصّه اى به دل نخواهم داشت، كسى بايد غم به دل بگيرد كه سرمايه اش را براى ديگران خرج كرده، آنچه در راه خدا خرج نشود، نابود خواهد شد.