من شيعه هستم و به "توسّل" باور دارم. مى دانم كه خدا به پيامبر و اهل بيت او، مقامى بس بزرگ داده و اگر من آنها را واسطه درگاه خدا قرار دهم، خدا به من نظر رحمت مى كند.
من هميشه براى حاجت هاى خود به آنان متوسّل مى شوم و آنان را شفيع قرار مى دهم; امّا ديشب مطلبى به ذهنم رسيد: چرا من فقط براى رسيدن به دنياى بهتر به آنان متوسّل مى شوم؟ چرا فقط آرزوهاى كوچك را از آنان مى خواهم؟
چند سال پيش، حاجتى داشتم و به امام زمان گفتم: "آقاى من! اگر جواب مرا ندهى از درِ خانه ات برمى گردم."
براستى من كجا مى خواستم بروم؟
به سوى چه كسى و كجا؟
گيرم كه او جواب مرا نداد، آيا من مى توانم امام مهربان ديگرى بيابم؟ من كه همه راه ها را تجربه كردم و ديدم كه آن راه ها به بن بست مى رسد، پس چرا چنين سخنى گفتم؟
وقتى من براى اينكه به خواسته ام نرسيدم با امام زمان قهر كنم، معلوم مى شود خواسته من برايم از امام زمان مهم تر و ضرورى تر است! خواسته من، ثروت و شهرت و.... بود، اين ها در چشم من بزرگ جلوه كرده بود و براى همين مى خواستم به خاطر آن با امام خود، قهر كنم!
هدف امام زمان چه بود؟ او مى خواست مرا از عشق به دنيا جدا كند، او مى خواست مرا از خواب غفلت بيدار كند، او مى خواست بت مرا بشكند و من از او مى خواستم بت مرا تعمير كند!
اين بلاها و سختى ها كه بر من وارد مى شد، راهى بود براى اينكه من با دست خودم، بت هايم را بشكنم و از دنيا دل بركنم و آسمانى شوم; اين چيزى بود كه امام زمان براى من برنامه ريزى كرده بود. او مرا دوست داشت و مى دانست عشق به دنيا، مرا به تباهى مى كشاند. او بيمارى مرا مى دانست و مى خواست مرا درمان كند.
من امام زمان را وسيله اى براى رسيدن به آرزوهاى دنيايى قرار داده بودم; ولى امام زمان دوست داشت من از اين آرزوها جدا شوم و از پوسته دنيا بيرون آيم. من بايد به آنجا برسم كه از امام خود، جز او را نخواهم!