اللَّهُ الَّذِي يُرْسِلُ الرِّيَاحَ فَتُثِيرُ سَحَابًا فَيَبْسُطُهُ فِي السَّمَاءِ كَيْفَ يَشَاءُ وَيَجْعَلُهُ كِسَفًا فَتَرَى الْوَدْقَ يَخْرُجُ مِنْ خِلَالِهِ فَإِذَا أَصَابَ بِهِ مَنْ يَشَاءُ مِنْ عِبَادِهِ إِذَا هُمْ يَسْتَبْشِرُونَ (48 ) وَإِنْ كَانُوا مِنْ قَبْلِ أَنْ يُنَزَّلَ عَلَيْهِمْ مِنْ قَبْلِهِ لَمُبْلِسِينَ (49 )فَانْظُرْ إِلَى آَثَارِ رَحْمَةِ اللَّهِ كَيْفَ يُحْيِي الاَْرْضَ بَعْدَ مَوْتِهَا إِنَّ ذَلِكَ لَُمحْيِي الْمَوْتَى وَهُوَ عَلَى كُلِّ شَيْء قَدِيرٌ (50 ) وَلَئِنْ أَرْسَلْنَا رِيحًا فَرَأَوْهُ مُصْفَرًّا لَظَلُّوا مِنْ بَعْدِهِ يَكْفُرُونَ (51 )
بادها را مى فرستى تا ابرها را به حركت درآورند، اين تو هستى كه به بادها فرمان مى دهى، بادها را در پهنه آسمان مى گسترانى و متراكم مى سازى تا قطرات باران از ابرها ريزش كنند. تو اين گونه باران را به هر قومى كه بخواهى نازل مى كنى.
وقتى انسان ها مى بينند كه باران از آسمان مى بارد، خوشحال مى شوند در حالى كه از نزول باران نااميد بودند.
انسان ها چرا فكر نمى كنند؟ اين باران، رحمت توست، گياهان سرسبز و درختان، همه حاصل باران رحمت تو هستند، اين باران است كه زمين را پس از آن كه خشك شده است، زنده مى كند. سبز شدن گياهان، نمونه اى كوچك از قيامت است، زمين كه در فصل زمستان، مرده است و هيچ گياهى در آن نيست، وقتى باران مى بارد، دوباره سرسبز مى شود، هر گوشه اى را كه نگاه كنى، گياهى مى رويد. اين نشانه اى از قدرت توست كه در چشم انسان ها عادى جلوه كرده است، امّا براى كسانى كه اهل فكرند، درس هاى زيادى دارد.
تو قدرت زنده كردن مردگان را دارى، در روز قيامت، همه مردگان را زنده مى كنى، تو بر هر كارى كه اراده كنى، توانايى !
تو باران را نازل مى كنى، گياهان سبز مى شوند، امّا اگر بخواهى مى توانى بادى سوزان بفرستى تا همه گياهان زرد شده و خشك شوند، اگر چنين بادى فرا رسد، زبان به كفرگويى مى گشايند، امّا مؤمنان مى دانند كه اين نيز امتحانى از طرف توست، آنان صبر مى كنند و در اين امتحان موفّق مى شوند.

* * *

در اينجا از رحمت و قدرت خود سخن گفتى، بادها، گاهى نشانه رحمت تو هستند و ابرهاى باران زا را به ارمغان مى آورند، امّا گاهى همين باد، سوزنده مى شود و گياهان را نابود مى كند.
بادى كه ابرها را مى آورد، نعمت توست، مؤمن وقتى باران تو را مى بيند، شكر تو را به جا مى آورد، امّا كافر به غفلت دچار مى شود، وقتى بادى سوزان فرا مى رسد، مؤمن صبر مى كند، امّا كافر زبان به كفر مى گشايد.
اين حكايت زندگى انسان ها مى باشد، تو به مردم مكّه نعمت زيادى دادى و محمّد(صلى الله عليه وآله) را براى هدايت مردم فرستادى، امّا آنان بر كفر خود اصرار كردند و شكرگزار اين نعمت ها نبودند.
اينجا بود كه آنان را به قحطى و خشكسالى مبتلا كردى و در آيه 40 اين سوره از اين قحطى سخن گفتى، اين قحطى براى اين بود كه شايد از خواب غفلت بيدار شوند، امّا آنان به كفر خود ادامه دادند و سخنان كفرآميز بر زبان آوردند.
اين خشكسالى براى همه بود، مؤمنان هم به اين قحطى، گرفتار شدند، امّا آنان در اين سختى، صبر كردند، آنان مى دانستند كه اين سختى، امتحان توست، آنان هرگز سخنى نگفتند كه رضاى تو در آن نباشد.
تو از بادهاى باران زا و بادهاى سوزنده سخن گفتى، يكى نشانه رحمت توست و ديگرى نشان عذاب و امتحان تو. در همه زمان ها و همه مكان ها اين ماجرا ادامه دارد، وقتى رحمت خود (مثل بادهاى باران زا) را بر انسان ها نازل كنى، مؤمنان شكر مى گويند و كافران دچار غفلت مى شوند، وقتى سختى و بلا (مثل بادهاى سوزان) را مى فرستى، مؤمنان آن را امتحان مى دانند و صبر مى كنند و كافران بر كفر خود مى افزايند و سخنان كفرآميز مى گويند.