وَأَصْبَحَ الَّذِينَ تَمَنَّوْا مَكَانَهُ بِالاَْمْسِ يَقُولُونَ وَيْكَأَنَّ اللَّهَ يَبْسُطُ الرِّزْقَ لِمَنْ يَشَاءُ مِنْ عِبَادِهِ وَيَقْدِرُ لَوْلَا أَنْ مَنَّ اللَّهُ عَلَيْنَا لَخَسَفَ بِنَا وَيْكَأَنَّهُ لَا يُفْلِحُ الْكَافِرُونَ (82 )
مردم از اين حادثه باخبر شدند، كسانى كه روز قبل آرزو مى كردند كاش جاى قارون بودند، به خود آمدند، آنان چنين گفتند:
ما اكنون فهميديم كه هيچ كس از خود چيزى ندارد، اين خداست كه روزىِ هر كس را بخواهد، زياد يا كم قرار مى دهد، ثروت زياد، نشان خشنودى او نيست، فقر هم دليل بر نارضايتى او نيست، او با اين ثروت، بندگان خود را امتحان مى كند، ما ديروز از خدا خواستيم تا ما را مانند قارون قرار دهد، اگر خدا اين دعاى ما را مستجاب مى كرد، امروز چه مى كرديم؟
خدا بر ما منّت نهاد كه ما را مثل قارون در زمين فرو نبرد ! ما چگونه شكر او را به جا آوريم؟
واى ! گويى كه كافران هرگز سعادتمند نمى شوند !

* * *