اللَّهُ يَبْدَأُ الْخَلْقَ ثُمَّ يُعِيدُهُ ثُمَّ إِلَيْهِ تُرْجَعُونَ (11 ) وَيَوْمَ تَقُومُ السَّاعَةُ يُبْلِسُ الُْمجْرِمُونَ (12 ) وَلَمْ يَكُنْ لَهُمْ مِنْ شُرَكَائِهِمْ شُفَعَاءُ وَكَانُوا بِشُرَكَائِهِمْ كَافِرِينَ (13 )وَيَوْمَ تَقُومُ السَّاعَةُ يَوْمَئِذ يَتَفَرَّقُونَ (14 ) فَأَمَّا الَّذِينَ آَمَنُوا وَعَمِلُوا الصَّالِحَاتِ فَهُمْ فِي رَوْضَة يُحْبَرُونَ (15 ) وَأَمَّا الَّذِينَ كَفَرُوا وَكَذَّبُوا بِآَيَاتِنَا وَلِقَاءِ الاَْخِرَةِ فَأُولَئِكَ فِي الْعَذَابِ مُحْضَرُونَ (16 )
مردم مكّه محمّد(صلى الله عليه وآله) را دروغگو خواندند و راه كفر را برگزيدند، ريشه اين كفر، يك چيز بيشتر نبود: آنان قيامت را باور نداشتند، اين مشكل اصلى آنان بود، اگر آنان به قيامت ايمان مى آوردند، به سعادت و رستگارى مى رسيدند، براى همين اكنون از قيامت سخن مى گويى: تو همان خدايى هستى كه آفرينش را آغاز كرده اى و همين گونه جهان آخرت را مى آفرينى، كسى كه جهان را آفريد، قدرت دارد كه بار ديگر آن را بيافريند.

* * *

روزى كه قيامت برپا شود، كسانى كه راه كفر و بُت پرستى را برگزيدند، در غم و اندوه فرو مى روند و اميدشان نااميد مى شود، آنان يك عمر، بُت ها را پرستيدند و در مقابل آنان سجده كردند، امّا در آن روز، بُت ها نمى توانند شفاعت آنان را كنند، آن وقت است كه آنان از بُت هاى خود بيزارى مى جويند. آرى، كسانى كه خدايان دروغين را پرستش مى كنند، در روز قيامت از آن خدايان خود بيزارى مى جويند و آن ها را انكار مى كنند.
در آن روز، مردم از هم جدا مى شوند، آنان كه ايمان آوردند و اعمال شايسته انجام دادند، در بهشت خوشحال و شادمان خواهند بود، بهشتى كه زير درختان آن، نهرهاى آب جارى است، آنان در آنجا غرق نعمت ها خواهند بود، امّا كسانى كه راه كفر را برگزيدند و مى پنداشتند مى توانند از قدرت تو فرار كنند، سرنوشت بدى خواهند داشت، آنان به جهنّم فرا خوانده مى شوند.

* * *