وَمَا كُنْتَ بِجَانِبِ الْغَرْبِيِّ إِذْ قَضَيْنَا إِلَى مُوسَى الاَْمْرَ وَمَا كُنْتَ مِنَ الشَّاهِدِينَ (44 )
اكنون با محمّد(صلى الله عليه وآله) چنين سخن مى گويى: "اى محمّد ! هنگامى كه ما به موسى فرمان داديم، تو در طرف غرب كوه طور نبودى و شاهد آن ماجرا نبودى".
به راستى منظور از اين فرمان چيست؟
بنى اسرائيل سال ها در صحراى سينا سرگردان بودند. موسى(عليه السلام)، هارون(عليه السلام)را به عنوان جانشين خود انتخاب كرده بود، امّا هارون بزرگ تر از موسى(عليه السلام)بود و از دنيا رفت.
روزى كه هارون(عليه السلام) از دنيا رفت، بنى اسرائيل در سمت غرب كوه طور بودند، (كوه طور در سمت جنوب صحراى سينا قرار دارد).
تو به موسى(عليه السلام) فرمان دادى تا براى خود، جانشينى انتخاب كند، تو مردم را بدون سرپرست رها نمى كنى، مردم نمى توانند امام خود را انتخاب كنند.
تو "يوشع" را براى رهبرى مردم برگزيدى، به موسى(عليه السلام)فرمان دادى تا مردم را جمع كند و يوشع را به آنان معرّفى كند. آن روز آنان در سمت غرب كوه طور بودند.
موسى(عليه السلام) مردم را جمع كرد و يوشع را به عنوان جانشين خود به مردم معرّفى نمود.[90]
سه سال گذشت، موسى(عليه السلام) هم از دنيا رفت، "يوشع" كه جانشين موسى(عليه السلام)بود، رهبرى مردم را به دست گرفت. وقتى چهل سال سرگردانى به پايان رسيد، يوشع بنى اسرائيل را به سرزمين فلسطين برد و آنان توانستند وارد شهر بيت المقدس شوند.

* * *

يك بار ديگر اين آيه را مى خوانم: "اى محمّد ! هنگامى كه ما به موسى فرمان داديم، تو در طرف غربِ كوه طور نبودى و شاهد آن ماجرا نبودى".
اين فرمان، فرمان امامت و جانشينى بود !
فرمانى مهم !
تو مى خواهى به همه بفهمانى كه امامت، ادامه نبوّت است، اين پيامبر است كه بايد جانشين خود را معرّفى كند، امامت، عهدى است آسمانى و تو امام را براى مردم معيّن مى كنى.

* * *