وَقَالُوا إِنْ نَتَّبِعِ الْهُدَى مَعَكَ نُتَخَطَّفْ مِنْ أَرْضِنَا أَوَلَمْ نُمَكِّنْ لَهُمْ حَرَمًا آَمِنًا يُجْبَى إِلَيْهِ ثَمَرَاتُ كُلِّ شَيْء رِزْقًا مِنْ لَدُنَّا وَلَكِنَّ أَكْثَرَهُمْ لَا يَعْلَمُونَ (57 )
يكى از بزرگان مكّه نزد محمّد(صلى الله عليه وآله) آمد و به او گفت: "اى محمّد ! ما مى دانيم حقّ با توست، امّا مى ترسيم اگر به تو ايمان بياوريم، عرب ها ما را از اين شهر بيرون كنند و ما آواره شويم".
در آن روزگار، هر يك از قبايل عرب، بُتى را در كنار كعبه قرار داده بودند. بزرگان مكّه مى دانستند كه اگر مسلمان شوند بايد اين بُت ها را بشكنند، اين كار، خوشايند قبايل عرب نبود.
بزرگان مكّه مى ترسيدند كه قبايل عرب به مكّه حمله كنند و آنان را از اين شهر بيرون كنند و آواره بيابان ها شوند، امّا اين سخن از روى جهل و نادانى است، اگر آنان به قدرت تو ايمان داشتند، هرگز چنين سخنى نمى گفتند.
اكنون از محمّد(صلى الله عليه وآله) مى خواهى تا به آنان چنين بگويد: "شما از چه نگرانيد؟ آيا خدا اين شهر مكّه را محلّ امنى قرار نداد تا انواع نعمت ها و ميوه ها از هر طرف به اين شهر بيايد؟ خدا اين نعمت ها و ميوه ها را روزى شما مى كند، امّا بيشتر شما نادان هستيد".
آرى، آب و هواى مكّه، گرم و خشك است و بيشتر آن كوه و سنگلاخ است، در آنجا درختان ميوه رشد نمى كنند، امّا خانه تو در آنجاست، تو به ابراهيم(عليه السلام)فرمان دادى تا به اينجا بيايد و خانه تو را بازسازى كند، وقتى ابراهيم(عليه السلام) كعبه را بازسازى كرد دست به دعا برداشت، به خاطر دعاى ابراهيم(عليه السلام)تو بركت زيادى در شهر مكّه قرار دادى. آرى، مكّه "حرم امن" توست و كعبه، يادگار ابراهيم(عليه السلام) است.
به راستى بزرگان مكّه نگران چه هستند؟ اين شهر، شهر توست، اگر آنان ايمان بياورند، تو مى توانى نعمت ها را بر آنان ادامه دهى و شرّ دشمنان را از سر آنان كوتاه كنى.
افسوس كه آنان قدرت انسان ها را بالاتر از قدرت تو مى دانند و از ترس اين كه منافعشان به خطر بيفتد به حقّ ايمان نمى آورند !
خوشا به حال كسانى كه وقتى حقّ را شناختند آن را پذيرفتند و هرگز به منافع خود فكر نكردند ! آنان ثروت دنيا را رها كردند و سعادت هميشگى آخرت را براى خود خريدند.

* * *