وَيَوْمَ يُنَادِيهِمْ فَيَقُولُ أَيْنَ شُرَكَائِيَ الَّذِينَ كُنْتُمْ تَزْعُمُونَ (62 ) قَالَ الَّذِينَ حَقَّ عَلَيْهِمُ الْقَوْلُ رَبَّنَا هَؤُلَاءِ الَّذِينَ أَغْوَيْنَا أَغْوَيْنَاهُمْ كَمَا غَوَيْنَا تَبَرَّأْنَا إِلَيْكَ مَا كَانُوا إِيَّانَا يَعْبُدُونَ (63 ) وَقِيلَ ادْعُوا شُرَكَاءَكُمْ فَدَعَوْهُمْ فَلَمْ يَسْتَجِيبُوا لَهُمْ وَرَأَوُا الْعَذَابَ لَوْ أَنَّهُمْ كَانُوا يَهْتَدُونَ (64 )
بُت پرستان در اين دنيا به جاى اين كه تو را پرستش كنند، به پرستش بُت ها رو آورده اند و شيطان اين كار را براى آنان زيبا جلوه داد و هرچه پيامبر با آنان سخن گفت و آنان را از بُت پرستى منع كرد، آنان سر باز زدند.
روز قيامت كه فرا رسد تو همه مردم را در صحراى قيامت جمع مى كنى و به بُت پرستان چنين مى گويى: كجايند آن بُت هايى كه شما آن ها را شريك من مى دانستيد و آن ها را عبادت مى كرديد؟

* * *

شيطان و ياران او، بُت پرستان را وسوسه كردند و از آن ها خواستند تا به پيامبران تو ايمان نياورند، آن بُت پرستان هم سخن شيطان و هم سخن ياران او را گوش كردند و راه كفر و بُت پرستى را ادامه دادند.
روز قيامت كه فرا مى رسد، تو فرمان مى دهى تا بُت پرستان را به سوى جهنّم ببرند، اينجاست كه آنان با شيطان و ياران او چنين سخن مى گويند:
ــ اى شيطان ! اى ياران شيطان ! شما به ما مى گفتيد كه جهنّم دروغ است، عذاب خدا دروغ است، روز قيامت دروغ است. چرا آن سخنان را به ما گفتيد؟
ــ اى مردم ! شما چرا به حرف ما گوش فرا داديد؟ اگر مى خواستيد به سخن پيامبران گوش مى كرديد.
ــ مگر فراموش كرده ايد؟ شما ما را مجبور به اين كارها كرديد؟
ــ چنين سخن نگوييد، ما هرگز بر شما تسلّطى نداشتيم، ما فقط شما را به سوى كفر فرا خوانديم و شما اجابت كرديد، كار ما فقط وسوسه كردن بود.[92]
در آن روز، عذاب براى شيطان و ياران او حتمى مى شود، شيطان و يارانش چنين مى گويند: "خدايا ! ما اين مردم را گمراه كرديم، همان گونه كه خود گمراه بوديم، اكنون در پيشگاه تو از آنان بيزارى مى جوييم، آنان از ما پيروى نمى كردند، بلكه از هواى نفس خود پيروى مى كردند".[93]
پس از آن، فرشتگان به بُت پرستان مى گويند: "حالا از بُت هايى كه مى پرستيديد، كمك بخواهيد ! آنان را صدا بزنيد ! آنان را به يارى بطلبيد".
آن بُت پرستان بُت هايى را كه مى پرستيدند، صدا مى زنند، امّا هيچ جوابى نمى شنوند. در اين هنگام آنان آتش سوزان جهنّم را به چشم خود مى بينند، آن وقت است كه آرزو مى كنند كاش سخن پيامبران را مى پذيرفتند و به عذاب گرفتار نمى شدند.

* * *