وقتى نطفه اى كه در تخم مرغ است، رشد مى كند، كم كم به بن بست مى رسد و فضاى داخل تخم براى او تنگ مى شود، جوجه اى كه داخل تخم است، هوا و غذاى آنجا را جذب مى كند، حركت مى كند و به بن بست مى رسد، اگر او رشد نمى كرد، هرگز به اين بن بست نمى رسيد.
اين حركت است كه از نطفه اى، جوجه اى زيبا مى سازد، اين حركت است كه اين بن بست را مى آفريند، جوجه بايد پوسته تخم را بشكند و بيرون بيايد، اگر او آنجا بماند، خفه مى شود و مى ميرد.
روح انسان نيز در اين دنيا رشد مى كند و به جايى مى رسد كه دنيا براى او همچون قفسى تنگ، جلوه مى كند و او به بن بست مى رسد، ديگر اين جهان مادى نمى تواند محل رشد او باشد.
اگر كسى حركت نكند و مسير رشد را طى نكند، هرگز به بن بست نمى رسد; امّا او به خاطر اينكه مانده است به تباهى كشيده مى شود. حركت به زندگى انسان، معنا مى بخشد و او را از تباهى نجات مى دهد. او از عشق هاى كوچك مى گذرد و عاشق چيزى مى شود كه بزرگ تر از همه هستى است.
انسان از ثروت، مقام، شهرت و... سير مى شود و احساس مى كند به دنبال چيز ديگرى است. او از عشق هاى كوچك به سوى عشقى بزرگ حركت كرده است.
چنين انسانى از خودش هم هجرت مى كند، او به عطشى مى رسد كه همه درياها براى اين عطش، قطره هستند، عطشى بزرگ كه وجود او را فرامى گيرد.
اين عطش بزرگ انسان، نشانه چيست؟
نشانه وجود آب است، آبى با ما بوده است، ولى ما از آن دور افتاده ايم كه اين گونه در دورى آن، مى سوزيم! اين عطش بزرگ با آب درياها هم سيراب نمى شود، بايد به سوى آن آب حركت كرد.
فرياد عطش، دليل وجود آب است، اين عطش نيست كه آب را مى آورد، بلكه اين آب است كه عطش مى آفريند، كسى كه تجربه اى از آب ندارد، عطش را احساس نمى كند و نمى داند عطش چيست، اگر من عطشى بزرگ دارم، دليل بر آن است كه از آب دور افتاده ام، بايد بگردم و آن آب را پيدا كنم.