وقتى لحظه مرگ انسان مؤمن فرامى رسد، خدا به او چنين سخن مى گويد: "اى روحِ آرام يافته و مطمئن! درحالى كه تو از لطف من خشنودى، من هم از تو خشنودم، به سوى ثواب و پاداشى كه براى تو آماده كرده ام، باز آى! به جمع بندگان خوب من درآى و به بهشت من داخل شو!"
چقدر اين سخن دل انگيز و زيباست! لطف و صفا و آرامش از اين سخن مى بارد خدا از بنده اش دعوت مى كند تا به سوى بهشت بيايد، بهشتى كه او براى بندگان خوبش مهيّا كرده است.[6]
چه رازى در ميان است؟ چرا خدا مؤمن را "روح آرام يافته" خطاب مى كند؟ مؤمن كسى است كه آرامش را در اين دنيا تجربه كرده است.
انسان ها در اين دنيا در جستوجوى آرامش هستند، آنان تصوّر مى كنند با ثروت بيشتر به آرامش مى رسند، هر روز بر ثروت خود مى افزايند; امّا زهى خيال باطل! دنيا به هيچ كس آرامش نداده است، دنيا (اين عروسِ هزار داماد) دل ها را مى فريبد و به هيچ كس وفا نمى كند، وقتى به آن مى رسى، تو را رها مى كند و تو با دلى پر از حسرت، تنها مى مانى. انسانى كه شيفته دنيا است، آرامش ندارد، هرگز سيراب نمى شود، چه كسى با آب دريا، تشنگى اش برطرف شده است؟
من سوار كشتى زندگى ام، از درياى دنيا عبور مى كنم، تشنه مى شوم، بايد به دنبال آب شيرين بگردم، آب شور دريا، مرا تشنه تر مى كند. اگر من به دنبال آرامش هستم، بايد راه كسب آن را بفهمم، خدا دل مرا بزرگ تر از همه جهان آفريده است، دنيا و آنچه در آن وجود دارد، نمى تواند به من آرامش بدهد.
اگر من اهل معرفت شوم، خودم و دنيا را بشناسم، بفهمم مسافرى هستم كه بايد به وطن خود بازگردم، ديگر اسير دنيا نمى شوم، سختى ها را مايه رشد و كمال خود مى بينم، در هر كلاسى درس خود را فرامى گيرم، هر بلايى را وسيله اى براى رهايى از اسارتى مى دانم و با آرامش زندگى مى كنم.