من در اين دنيا مسافرى هستم، آمده ام تا بروم. خودشناسى، سرمايه من است; امّا دنيا فريبنده است و هر لحظه دلم را به چيزى مشغول مى كند. براستى من چگونه مى توانم به سلامت از اين دنيا بگذرم؟ چگونه مى توانم به خوبى اين سفر را به پايان ببرم؟
آفت ها در كمين من است، عشق دنيا، حسد، غرور، بخل و...، چگونه مى توانم از همه اين آفت ها، در امان بمانم؟ چگونه مى توانم دل خود را بيمه كنم تا اسيرِ خاك و خاكى ها نشود و آسمانى باقى بماند؟
خوب فكر مى كنم، جواب سؤال خود را پيدا مى كنم: "بلا".
فقط بلا مى تواند مرا از غفلت بيدار كند و دل مرا از اين دنيا جدا كند، وقتى بلاهاى سخت فرامى رسد، با همه وجود به خدا رو مى كنم، از او يارى مى خواهم و به او توسّل مى كنم.

* * *

من "بلا" را درمان دردهاى خود مى دانم. بلا آمده است تا دل مرا از آنچه نابود مى شود جدا كند. بلا، دواىِ درد غرور و غفلت است.
اكنون مى فهمم چرا خدا زندگى اين دنيا را با بلا همراه ساخته است. اگر من مسافر نبودم، اگر زندگى من فقط اين دنيا بود و آخرتى نبود، بايد اعتراض مى كردم كه چرا در دنيا اين قدر بلا و سختى مى بينم.
من مسافر هستم و بايد به وطن اصلى خويش بازگردم. من از ملكوت هستم و بايد به آنجا باز گردم، اكنون مى فهمم چرا خدا دنيا را براى دوستانش، سرزمين بلاها قرار داده است.

* * *

وقتى بلا فرامى رسد، چه چيز مرا آرام مى كند؟
دعا.
پناه بردن به خدا و تضرّع.
وقتى به بلا گرفتار مى شوم، ديگر دنيا را نمى خواهم، بلا ريشه عشق به دنيا را مى سوزاند و من در آن وقت، به خدايى نياز دارم كه به او پناه ببرم.
اينجاست كه معناى زيباى دعا آشكار مى شود: "حرف زدن با خدا بدون اين كه از او چيزى غير از خودش را بخواهم." من به او پناه مى برم و همين كه او به من پناه مى دهد، به آرامش مى رسم، من از او دنيا و لذّت هاى دنيا را نمى خواهم، من دعا مى كنم تا اميد پيدا كنم، دعا مى كنم تا آرامش بيابم، اين حس چقدر زيباست!
دنيا با تمام سختى هايش براى دوستان خدا، سرزمين راحتى است; زيرا دوستان خدا را به معرفت و شناخت مى رساند.