خدا به من استعداد فراوانى داده است و مرا با اين همه استعداد در اين دنياىِ خاكى قرار داده است تا حركت خويش را آغاز كنم و از خاك به افلاك برسم، در وجود من غريزه ها و نيروى عقل قرار داد، همه اين ها با هم تركيب شده اند و اگر من از اين ها به درستى استفاده كنم، زيبايى خلق مى كنم.
آيا شهوت بد است؟ آيا غريزه دوست داشتنِ خود، بد است؟
نه.
شهوتى كه در مسير باشد و جهت بگيرد و در محدوده دين باشد، خوب است، امّا معنويّتى كه در مسير نباشد و جهت نداشته باشد، مرا به تباهى مى كشد. من بايد جهت گيرى صحيح داشته باشم، اگر هدف را گم كنم، ضرر كرده ام، اگر چه همه زندگى من به دور از شهوت باشد.
ارزش انسان به جهت گيرى اوست، نه به موقعيّت و نعمت ها و شرايطى كه در آن است.
وقتى من بدانم براى چه به اين دنيا آمده ام و هدف از خلقت من چه بوده است و در جهت آن هدف، گام بردارم، به كمال رسيده ام. در من، استعدادهاى فراوانى وجود دارد، اگر من فقط براى خوردن و خوابيدن و خوشى دنيا آفريده شده بودم، چه نيازى به اين استعدادها بود.
خدا به من قدرت داده است و اگر من اراده كنم مى توانم بر محيط جامعه، زمان و مكان، غلبه پيدا كنم. آرى! محيط، زمان و مكان بر من اثر مى گذارند; امّا خدا به من قدرت داده است كه اثر همه اين ها را از بين ببرم و از آن ها آزاد گردم.
خدا مرا آفريد و به من استعدادهاى فراوان داد، او به من اختيار داد تا راهم را خودم انتخاب كنم و با انتخاب خويش، به جايى برسم.
آنان كه از جبر تاريخ يا جبر محيط سخن مى گويند، فراموش كرده اند كه انسان، موجودى است با اختيار. او مى تواند اراده كند و قدرت دارد تأثير زمان و مكان و جامعه را از بين ببرد و از آن ها آزاد شود.
راز عظمت انسان در اختيار اوست. خدا آدم(عليه السلام) را در بهشت آفريد; امّا آن جايگاه بهشتى، هيچ ارزشى نداشت; زيرا آدم(عليه السلام)تلاشى نكرده بود و خدا او را در بهشت آفريده بود.
خدا تصميم گرفت انسان را به اين دنيا بياورد، دنيايى كه زمينه خوبى و بدى را براى انسان فراهم مى آورد. وقتى انسان در اينجا قرار گرفت، راهش را به اختيار خود انتخاب مى كند، اگر او راه كمال را در پيش گيرد، خدا در روز قيامت او را به بهشت مى برد و اين بهشت رفتن ارزش دارد; زيرا حاصل انتخاب و تلاش انسان بوده است.