من خدا را باور دارم و با اين باور زندگى مى كنم، دست به دعا برمى دارم و او را مى خوانم، در نماز بارها مى گويم: "فقط تو را مى خوانم و فقط از تو يارى مى طلبم." آرزوهاى خود را به درگاه او مى برم، حاجت خويش را از او مى خواهم، در دعاهايم از او مى خواهم به من ثروت دنيا عطا كند و مرا به آرزوهايم برساند.
تا زمانى كه در راحتى هستم، خدا را دوست دارم; امّا وقتى سختى يا بلايى فرابرسد، با خدا قهر مى كنم، طاقت چند روز گرسنگى را ندارم، فكر مى كنم چون نماز مى خوانم و ديندار هستم، بايد همه چيز براى من مهيّا باشد، بايد در راحتى زندگى كنم.
فهم من از دين چيست؟
راهى ميانبر براى رسيدن به آرزوهاى دنيايى!
خيال مى كنم اگر خدا را باور دارم، بايد خدا به سخنم گوش دهد و مرا به آروزهايم برساند.
اگر بلايى بر من بيايد يا محبوب من از من جدا شود يا من به داغ او مبتلا شوم، فرياد برمى آورم: "اى خدا! چرا من؟! چرا اين بلا را بر سر من آوردى؟"
من از خدا دنيا مى خواهم و آرزويم را از او طلب كنم، اگر او دعاى مرا مستجاب نكرد، چنين فرياد مى زنم: "اى خدا! مگر صدايم را نمى شنوى؟ چرا جوابم را نمى دهى؟"
من خدا را براى دنياىِ خود مى خواهم، من خدايى را دوست دارم كه به سخن من گوش دهد! گويى من خدايم و او بايد از من اطاعت كند!
براستى من چه زمانى مى خواهم از اين باور غلط توبه كنم؟ كى مى خواهم خداشناس واقعى شوم؟

* * *

چه كسى قرار است در اين دنيا به كمال برسد و ضعف هايش از بين برود؟
آيا من براى ماندن و خوش بودن به اينجا آمده ام يا آمده ام ضعف هاى خود را به قدرت تبديل كنم؟
من آمده ام تا در فاصله تولّد تا مرگ رشد كنم، ترس ها و ضعف ها را نابود كنم و سپس به سوى دنياى ديگرى بروم. من مسافرى هستم كه به سوى آخرت مى روم، اينجا منزلگاهى بيش نيست.
من به دنيا نيامده ام تا عيش و نوش كنم، بلكه آمده ام تا عيب هاى خود را اصلاح كنم. خدا در اين دنيا زمينه رفع عيب هاى مرا فراهم آورده است، بلاها و سختى ها براى درمان من است. خدا بلا را مى فرستد تا من عيب هاى خود را بشناسم و به اصلاح آن همّت گمارم.
اين دنيا، جاىِ خوشى نيست، اين دنيا با رنج ها همراه است. مشكلات هرگز تمام نمى شود; زيرا من در مسير كمال قرار دارم و تا زمانى كه اينجا هستم، سختى ها و مشكلات هم خواهد بود.

* * *

اگر مادرم هميشه مرا در آغوش خود مى گرفت، من هيچ وقت روى پاى خود نمى ايستادم! مادرم زمانى تصميم گرفت مرا به حال خود رها كند و به گريه هاى من توجّه نكند تا من بتوانم روى پاى خود بايستم و راه بروم!
من بايد زمين مى خوردم تا راه رفتن را مى آموختم. مادر از دور مواظب من بود; امّا مرا بغل نگرفت، صبر كرد تا بياموزم.
آن روزها فكر مى كردم مادر مرا رها كرده است، بعد فهميدم كه مادر مى خواهد من بزرگ شوم، راه رفتن بياموزم و روى پاى خودم بايستم.
اگر خدا مى خواست مرا همواره در آغوش نعمت ها و راحتى ها قرار بدهد، ديگر مرا به اين دنيا نمى آورد و مستقيم مرا به بهشت مى برد، اگر من آن گونه به بهشت مى رفتم، در بهشت هم انسان كاملى نبودم و ضعف داشتم. خدا مرا به اين دنيا آورد تا به كمال برسم و كمال من هم در اين سختى ها است.
من شيفته بت ها و زيبايى هاى دلفريب دنيا شده ام، خدا بلا را مى فرستد و بت هاى مرا مى شكند تا من از خواب غفلت بيدار شوم، هدف خود را پيدا كنم و از بن بست ها نجات پيدا كنم.
خدا مى خواهد من رشد كنم و اسير دنيا نشوم. او دل مرا بزرگ تر از همه جهان آفريده است، وقتى او مى بيند دل من اسير ليلى مى شود، ليلى را از من مى گيرد تا بفهمم ارزش دلم بالاتر از همه ليلى ها است. كسى كه در عشق ليلى مى ماند، به پوچى مى رسد و خدا مى خواهد مرا از درد پوچى نجات دهد.
چه چيزى جز بلا مى تواند دل آدمى را از شيفتگى اين دنيا نجات دهد؟ كيست كه لطف خدا را در بلا ببيند و زبان به حمد و ستايش او نگشايد؟

* * *

اينجاست كه من در بلا هم خدا را ستايش و حمد مى كنم، مى دانم وقتى او نعمتى را مى دهد به من لطف مى كند; امّا وقتى نعمتى را از من مى گيرد، لطف ها به من مى كند.
دادنِ نعمت، يك لطف است و گرفتن آن، چندين لطف!
حضرت على(عليه السلام) چه زيبا مى فرمايد: "خدايا! من تو را همان گونه كه در نعمت ها ستايش مى كنم، در بلاها هم ستايش مى كنم."[5]