كَلَّا إِذَا بَلَغَتِ التَّرَاقِيَ (26 ) وَقِيلَ مَنْ رَاق (27 ) وَظَنَّ أَنَّهُ الْفِرَاقُ (28 ) وَالْتَفَّتِ السَّاقُ بِالسَّاقِ (29 )إِلَى رَبِّكَ يَوْمَئِذ الْمَسَاقُ (30 ) فَلَا صَدَّقَ وَلَا صَلَّى (31 ) وَلَكِنْ كَذَّبَ وَتَوَلَّى (32 ) ثُمَّ ذَهَبَ إِلَى أَهْلِهِ يَتَمَطَّى (33 ) أَوْلَى لَكَ فَأَوْلَى (34 ) ثُمَّ أَوْلَى لَكَ فَأَوْلَى (35 )أَيَحْسَبُ الاِْنْسَانُ أَنْ يُتْرَكَ سُدًى (36 )
تو از محمّد(صلى الله عليه وآله) خواستى تا كافران را از عذاب روز قيامت بترساند، امّا آنان سخنان محمّد(صلى الله عليه وآله) را دروغ پنداشتند و به كفر خود ادامه دادند، آنان شيفته دنيا شده بودند و مى خواستند از لذّت هاى دنيا بيشتر بهره ببرند، تو به آنان مهلت دادى و در عذاب آنان شتاب نكردى. آنان تصوّر كردند كه اين نعمت ها، هميشه براى آنان خواهد بود.
اكنون با محمّد(صلى الله عليه وآله) چنين سخن مى گويى:
اى محمّد ! هرگز چنين نخواهد بود كه كافر خيال مى كند، سرانجام مرگ به سراغ او مى آيد و جان به گلويش مى رسد، اطرافيان دور او جمع مى شوند و مى گويند: "آيا كسى مى تواند مرگ را از او دور كند؟ آيا كسى مى تواند او را شفا دهد؟".
آن كافر در آن لحظه يقين مى كند كه روز مرگ و جدايى فرا رسيده است، او بايد از همه دنيا و ثروت خود، جدا شود، او از شدّت ترس، ساق پاهاى خود را به هم مى پيچد.
آرى، فرشته مرگ نزدش مى آيد تا جانش را بگيرد، در آن لحظه، پرده ها از جلوى چشمان او كنار مى رود و عذاب تو را مى بيند، او از دنيا مى رود و به سوى دادگاه تو مى آيد، روحش به دنياى برزخ مى رود و در آنجا به عذاب تو گرفتار مى شود، او در آتش سوزانى مى سوزد تا قيامت برپا شود، وقتى قيامت برپا شود، جايگاه او براى هميشه، جهنّم خواهد بود.
او تا زمانى كه در دنيا بود، ايمان نياورد و نماز نخواند، بلكه قرآن را تكذيب كرد و از پذيرفتن آن، روى گردان شد، او حقّ را انكار كرد و سپس با تكبّر به سوى خويشاوندان خود رفت تا به آنان خبر دهد كه قرآن را دروغ شمرده است ! او به اين كار خود افتخار مى كرد.
واى بر او ! پس واى بر او !
بار ديگر واى بر او، پس واى بر او !
آيا او خيال مى كند كه آفرينش او بدون هدف بوده است؟ آيا او خيال مى كند كه من او را رها مى كنم؟

* * *