أَفَمَنْ يَمْشِي مُكِبًّا عَلَى وَجْهِهِ أَهْدَى أَمَّنْ يَمْشِي سَوِيًّا عَلَى صِرَاط مُسْتَقِيم (22 ) قُلْ هُوَ الَّذِي أَنْشَأَكُمْ وَجَعَلَ لَكُمُ السَّمْعَ وَالاَْبْصَارَ وَالاَْفْئِدَةَ قَلِيلًا مَا تَشْكُرُونَ (23 )
تو محمّد(صلى الله عليه وآله) را فرستادى، عدّه اى به او ايمان آوردند و گروهى هم با او دشمنى كردند و كافر شدند.
ايمان نور است و قلب را روشن مى كند و مايه آرامش مى شود، روح و جان را زنده مى كند، مؤمن در راهى راست، گام برمى دارد، كفر تاريكى است، قلب كافر هرگز آرامش واقعى را تجربه نمى كند، او همچون مرده اى است در ميان زندگان. او حقيقت زندگى را درك نمى كند، كافر كور است و هيچ جا را نمى بيند.
اين سخن توست: "آيا كسى كه هنگام راه رفتن، بر زمين مى افتد، با كسى كه استوار در راه راست مى رود، يكسان است؟".
چه كسى هنگام راه رفتن، بر زمين مى افتد؟
نابينا چند قدم راه مى رود، به مانعى برخورد مى كند و با صورت بر روى زمين مى افتد. كافر همانند چنين كسى است، او نمى تواند حقّ را ببيند و نمى تواند به سوى منزلگاه سعادت، پيش برود.
ولى مؤمن، چشمى بينا دارد، همه جا را مى بيند، راه را با دقّت مشاهده مى كند، او در راهى راست، گام برمى دارد و به سوى سعادت پيش مى رود.[31]

* * *

راه راست كه در اينجا از آن نام برده شده است، كدام راه است؟
راه راست، همان راه توحيد، نبوّت و امامت است، خدا از پيامبرش خواست تا على(عليه السلام) را به مردم معرّفى كند و از آنان بخواهد كه از او پيروى كنند.[32]
خدا هرگز انسان ها را بدون امام رها نمى كند، او دوازده امام را از گناه و زشتى ها پاك گرداند و به آنان مقام عصمت داد و وظيفه هدايت مردم را به دوش آنان نهاد.
امروز راه مهدى(عليه السلام) راهى است كه مرا به سعادت مى رساند، پيروى از مهدى(عليه السلام)، همان راه راست است كه مايه رستگارى و سعادت مى شود.

* * *