مَا لَكُمْ لَا تَرْجُونَ لِلَّهِ وَقَارًا (13 ) وَقَدْ خَلَقَكُمْ أَطْوَارًا (14 ) أَلَمْ تَرَوْا كَيْفَ خَلَقَ اللَّهُ سَبْعَ سَمَوَات طِبَاقًا (15 )وَجَعَلَ الْقَمَرَ فِيهِنَّ نُورًا وَجَعَلَ الشَّمْسَ سِرَاجًا (16 )وَاللَّهُ أَنْبَتَكُمْ مِنَ الاَْرْضِ نَبَاتًا (17 ) ثُمَّ يُعِيدُكُمْ فِيهَا وَيُخْرِجُكُمْ إِخْرَاجًا (18 ) وَاللَّهُ جَعَلَ لَكُمُ الاَْرْضَ بِسَاطًا (19 )لِتَسْلُكُوا مِنْهَا سُبُلًا فِجَاجًا (20 )
نوح(عليه السلام) به آن مردم چنين گفت:
اى مردم ! چرا از شُكوه و عظمت خدا بيم نداريد حال آن كه خدا شما را مرحله به مرحله خلق كرده است؟ شما نطفه اى ناچيز بوديد، در رحم مادر قرار گرفتيد، رشد كرديد و به اين دنيا آمديد، خدا به شما روزى داد و شما بزرگ شديد. پس چرا نعمت هاى او را فراموش مى كنيد؟
اى مردم ! مگر نمى دانيد كه خدا چگونه هفت آسمان را يكى بالاى ديگرى، آفريده است؟ مگر نمى بينيد كه در آسمان ها، ماه را مايه روشنايى شب و خورشيد را چراغ فروزان روز، قرار داده است؟
اى مردم ! خدا از زمين گياهان گوناگون رويانده است، اوست كه شما را مى ميراند و شما را به خاك برمى گرداند و بار ديگر در روز قيامت شما را از خاك زنده مى كند و شما براى حسابرسى به پيشگاه او حاضر مى شويد.
اى مردم ! خدا زمين را فرش گسترده اى قرار داد تا از راه هاى وسيع و پهناور آن به سوى مقصدهاى خود، رفت و آمد كنيد.

* * *