إِنَّ هَذِهِ تَذْكِرَةٌ فَمَنْ شَاءَ اتَّخَذَ إِلَى رَبِّهِ سَبِيلًا (19 )
بُت پرستان قرآن را دروغ خواندند و آن را افسانه پيشينيان پنداشتند، محمّد(صلى الله عليه وآله) از اين سخنان اندوهناك شد. اكنون تو اين آيه را نازل مى كنى: "اى محمّد ! اين قرآن، پندى است براى كسى كه بخواهد راهى به سوى من برگزيند".
آرى، اين سنّت و قانون توست، در اين دنيا، به انسان اختيار دادى تا خودش راهش را انتخاب كند.
آرى، تو انسان را آفريدى، راه حقّ و باطل را به او نشان دادى و او را در انتخاب راه آزاد گذاشتى، اگر تو اراده كنى كه همه مردم ايمان بياورند، همه ايمان مى آورند، امّا آن ايمان ديگر از روى اختيار نخواهد بود، بلكه از روى اجبار خواهد بود. تو اراده كرده اى كه هر كس به اختيار خود ايمان را برگزيند.
وقتى تو به انسان ها اختيار دادى، طبيعى است كه گروهى از انسان ها، راه كفر را انتخاب مى كنند و ايمان نمى آورند و قرآن را دروغ مى پندارند.
اگر كسى اين قانون را بداند ديگر از ايمان نياوردن كافران حسرت و اندوه به خود راه نمى دهد.
قرآن آمده است تا راه را از چاه نشان دهد، هر كس كه بخواهد به سوى سعادت و رستگارى برود به قرآن ايمان مى آورد و از آن پند مى گيرد.

* * *