فَإِذَا نُفِخَ فِي الصُّورِ نَفْخَةٌ وَاحِدَةٌ (13 )وَحُمِلَتِ الاَْرْضُ وَالْجِبَالُ فَدُكَّتَا دَكَّةً وَاحِدَةً (14 )فَيَوْمَئِذ وَقَعَتِ الْوَاقِعَةُ (15 )وَانْشَقَّتِ السَّمَاءُ فَهِيَ يَوْمَئِذ وَاهِيَةٌ (16 )
وقتى كه براى اوّلين بار، اسرافيل در صور (شيپور) مى دمد، زمين و كوه ها از جا كنده مى شوند و يك باره در هم كوبيده و از هم متلاشى مى شوند، آن وقت است كه قيامت برپا مى شود.
در آن روز، آسمان هم متلاشى مى شود و از هم مى پاشد.

* * *

اسرافيل دو بار در صور خود مى دمد، در صور اوّل، كه نزديك برپايى قيامت است همه مى ميرند و جهان نابود مى شود، كوه ها متلاشى مى شوند، خورشيد خاموش مى شود و... خود اسرافيل هم مى ميرد، هيچ موجود زنده اى باقى نمى ماند.
مدّتى مى گذرد، وقتى كه خدا بخواهد قيامت را برپا كند، اسرافيل را زنده مى كند و او در صور خود مى دمد. اين صور دوم است.
اينجاست كه قيامت برپا مى شود، همه (انسان ها، فرشتگان، جنّ ها) زنده مى شوند. انسان ها از قبرهاى خود خارج مى شوند و براى حسابرسى به پيشگاه تو مى آيند.

* * *