امام حسين(عليه السلام) همان گونه كه مسلم را به شهر كوفه فرستاده است، نماينده اى هم به شهر بصره اعزام نموده، تا در اين شهر نيز مقدّمات نهضت را آماده كند.
آيا شما فرستاده امام به شهر بصره را مى شناسيد؟
نام او سليمان است و نامه هايى را از طرف حضرت، براى بزرگان بصره آورده است.
همه كسانى كه در بصره، نامه امام حسين(عليه السلام) را دريافت كرده اند، اين راز را مخفى نگه داشته اند; مگر يك نفر!
آن يك نفر، بعد از خواندن نامه به نزد ابن زياد مى رود و به او خبر مى دهد كه نماينده امام حسين(عليه السلام) به بصره آمده و آن گاه نامه امام را به ابن زياد مى دهد.[28]
ابن زياد بسيار عصبانى مى شود و دستور مى دهد تا سليمان را دستگير كنند.
در همين گير و دار، نامه يزيد به بصره مى رسد و تحويل ابن زياد داده مى شود.
ابن زياد به محض خواندن نامه يزيد، آماده سفر به سوى كوفه مى شود.
شب فرا رسيده و هوا تاريك شده است.
نگاه كن! آنجا را مى گويم، سربازان، يك نفر را با چشم هاى بسته مى آورند، اكنون ابن زياد با بى رحمى تمام، دستور مى دهد تا سليمان، نماينده امام حسين(عليه السلام) را به قتل برسانند.[29]
و اينجاست كه مأموريّت ابن زياد، با ريختن خون عزيزى از عزيزان خدا، آغاز مى شود.
مردم بصره كه اين صحنه را مى بينند، ترس، تمام وجودشان را فرا مى گيرد.
دستور مى رسد تا همه مردم در مسجد بزرگ شهر جمع شوند.
ابن زياد بعد از جمع شدن مردم به منبر رفته و چنين مى گويد:
يزيد حكومت كوفه را نيز به من داده است و من فردا صبح به سوى كوفه حركت مى كنم، من برادرم را به جاى خود به حكومت بصره مى گمارم، مبادا با او مخالفت كنيد!
به خدا قسم، من در كشتن مخالفان، هيچ ترديدى به خود راه نخواهم داد، من برادر را به جاى برادر خواهم كشت![30]
آرى، آنها ابن زياد را مى شناسند; او جلّاد خون آشامى است كه مى رود تا با رعب و وحشت، كوفه را به دست گيرد.