إِنَّ عَلَيْنَا لَلْهُدَى (12 ) وَإِنَّ لَنَا لَلاَْخِرَةَ وَالاُْولَى (13 ) فَأَنْذَرْتُكُمْ نَارًا تَلَظَّى (14 ) لَا يَصْلَاهَا إِلَّا الاَْشْقَى (15 )الَّذِي كَذَّبَ وَتَوَلَّى (16 ) وَسَيُجَنَّبُهَا الاَْتْقَى (17 )الَّذِي يُؤْتِي مَالَهُ يَتَزَكَّى (18 ) وَمَا لاَِحَد عِنْدَهُ مِنْ نِعْمَة تُجْزَى (19 ) إِلَّا ابْتِغَاءَ وَجْهِ رَبِّهِ الاَْعْلَى (20 ) وَلَسَوْفَ يَرْضَى (21 )
فراهم كردن زمينه هدايت انسان ها بر عهده توست، امّا تو آنان را مجبور نمى كنى. تو انسان را با اختيار آفريدى، به او حقّ انتخاب دادى، خود او بايد راه خود را انتخاب كند، تو همواره آن ها را به سوى ايمان فرا مى خوانى و وسيله هدايت آن ها را فراهم مى سازى.
تو خداى بى نياز هستى، ايمان يا كفر انسان ها هيچ نفع يا ضررى براى تو ندارد، اين انسان ها هستند كه به تو نيازمندند، تو خداى بى نياز هستى، آخرت و دنيا از آن توست، تو به هيچ چيز نياز ندارى.
با آن كه بى نيازى امّا به بندگانت مهربان هستى، تو دوست دارى آنان به كمال و رستگارى برسند، تو بخشنده و بنده نوازى ! پيامبران را فرستادى، قرآن را نازل كردى تا راه هدايت را به انسان ها نشان دهى. وقتى انسان ها تو را مى پرستند، هر لحظه به تو نزديك تر مى شوند و از لطف تو بيشتر بهره مند مى گردند.
تو انسان ها را از آتش جهنّم بيم مى هى، فقط كسانى كه بدبخت ترين انسان ها باشند، در آن آتش براى هميشه خواهند سوخت، آنان كسانى هستند كه پيامبران تو را انكار كردند و قرآن را دروغ شمردند و راه كفر را برگزيدند و حقّ را قبول نكردند.
البتّه كسانى كه بيش از همه از گناه دورى كنند از آتش به دور خواهند بود، همان كسانى كه ثروت خويش را به نيازمندان مى دهند تا خود پاك و وارسته گردند، او به نيازمندان كمك مى كند در حالى كه آن نيازمندان به گردن او حقّى ندارند و او مديون آنان نيست، او از روى اخلاص و فقط به خاطر رضايت تو،به نيازمندان كمك مى كند، اين اخلاص اوست كه به كار او ارزش مى دهد و تو به زودى به او پاداشى بس بزرگ مى دهى و او راضى و خشنود مى شود.
اين وعده توست كه به زودى فرا مى رسد !
مرگ مؤمن فرا مى رسد و تو به وعده ات عمل مى كنى، عزرائيل را با پانصد فرشته نزد مؤمن مى فرستى، هر كدام از آن ها دو شاخه گل زيبا به همراه دارند.[61]
عزرائيل جلو مى آيد و به مؤمن چنين مى گويد: "نترس ! هراس نداشته باش، من از پدر به تو مهربان ترم، بهشت در انتظار توست".[62]
ناگهان پرده ها از جلوى چشم مؤمن كنار مى رود و او نگاه مى كند و خانه خودش را در بهشت مى بيند، همه دنيا براى او قفسى تنگ جلوه مى كند، او با قلبى آرام به سوى بهشت پر مى كشد.[63]