ثُمَّ كَانَ مِنَ الَّذِينَ آَمَنُوا وَتَوَاصَوْا بِالصَّبْرِ وَتَوَاصَوْا بِالْمَرْحَمَةِ (17 ) أُولَئِكَ أَصْحَابُ الْمَيْمَنَةِ (18 ) وَالَّذِينَ كَفَرُوا بِآَيَاتِنَا هُمْ أَصْحَابُ الْمَشْأَمَةِ (19 ) عَلَيْهِمْ نَارٌ مُؤْصَدَةٌ (20 )
سخن از گردنه اى سخت به ميان آمد، انسان از آن گردنه سخت نگذشت، او از عشق به دنيا نگذشت، امّا اگر كسى از آن گردنه مى گذشت به كجا مى رسيد؟
عبور از آن گردنه، چه نتيجه اى در پى دارد؟
هر كس از عشق به دنيا بگذرد و به نيازمندان كمك كند از خوشبختان مى شود.
همان خوشبختانى كه ايمان آوردند و يكديگر را به استقامت در راه دين و محبّت به مردم، سفارش كردند، همان كسانى كه در روز قيامت، پرونده اعمال آنان به دست راستشان داده مى شود و فرشتگان به آنان مژده باغ هاى بهشتى مى دهند، باغ هايى كه نهرها از زير درختان آن جارى است و آنان براى هميشه در آنجا از نعمت ها بهره مند خواهند شد و اين سعادتى است بس بزرگ !
كسى كه از اين گردنه سخت عبور نكند، چه سرنوشتى در انتظار اوست؟ او همان كسى است كه راه كفر را برگزيد و دنيا را بر آخرت برترى داد، او از گروه بدبختان خواهد بود، همان بدبختانى كه در روز قيامت، پرونده اعمالشان به دست چپ آنان داده مى شود و فرشتگان آنان را به سوى جهنّم مى برند، جهنّم آتشى است سرپوشيده. همه درهاى جهنّم بسته است و هيچ راه فرارى در آنجا نيست. آنان براى هميشه در آنجا مى سوزند و هرگز نجات پيدا نمى كنند.[52]