أَأَنْتُمْ أَشَدُّ خَلْقًا أَمِ السَّمَاءُ بَنَاهَا (27 )رَفَعَ سَمْكَهَا فَسَوَّاهَا (28 ) وَأَغْطَشَ لَيْلَهَا وَأَخْرَجَ ضُحَاهَا (29 ) وَالاَْرْضَ بَعْدَ ذَلِكَ دَحَاهَا (30 ) أَخْرَجَ مِنْهَا مَاءَهَا وَمَرْعَاهَا (31 ) وَالْجِبَالَ أَرْسَاهَا (32 ) مَتَاعًا لَكُمْ وَلاَِنْعَامِكُمْ (33 )
تو محمّد(صلى الله عليه وآله) را براى هدايت مردم فرستادى، امّا انسان هاى مغرور، سخن او را نپذيرفتند،(صلى الله عليه وآله)محمّد براى آنان از روز قيامت سخن گفت، امّا آنان قيامت را دروغ پنداشتند و گفتند: "خدا چگونه مى تواند ما را زنده كند؟".
تو اكنون از محمّد(صلى الله عليه وآله)مى خواهى تا از آنان اين سؤال را بپرسد: "آيا زنده كردن شما در روز قيامت سخت تر از جهانى است كه خدا آفريده است؟".

* * *

زمين در مقابل خورشيد ذرّه اى بيش نيست. مى توان يك ميليون و سيصد هزار زمين را در خورشيد جاى داد، امّا تو ستاره اى آفريده اى كه مى تواند هشت ميليارد خورشيد را درون خود جاى دهد. نام اين ستاره "وى. يو" مى باشد، در زمان قديم به آن "كَلْب اَكبر" مى گفتند. اين ستاره، ده ميليون ميليارد برابر زمين است. تعداد ستارگان كشف شده اين است: "ده هزار ميليارد ميليارد".
اين گوشه اى از عظمت جهانى است كه تو آن را آفريده اى، امّا اين انسان چرا دچار غرور مى شود؟

* * *

اكنون گوشه اى از نعمت هايى كه براى انسان آفريدى ذكر مى كنى، شايد اواز خواب غفلت بيدار شود:
تو سقف آسمان را برافراشتى و به آن نظم بخشيدى، شب را تاريك و روز را روشن ساختى. تو زمين را گستراندى، از زمين چشمه سارها و چاه ها بيرون آوردى و بر روى زمين، چراگاه قرار دادى. تو كوه ها را روى زمين ثابت و استوار قرار دادى تا مايه آرامش زمين باشند.
تو نعمت هاى فراوان براى انسان قرار دادى، غذاى چهارپايان را در طبيعت روياندى تا آن ها از آن بخورند و انسان از شير و گوشت و پشم آنان بهره ببرد.

* * *