بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمَنِ الرَّحِيمِ إِذَا السَّمَاءُ انْشَقَّتْ (1 ) وَأَذِنَتْ لِرَبِّهَا وَحُقَّتْ (2 ) وَإِذَا الاَْرْضُ مُدَّتْ (3 )وَأَلْقَتْ مَا فِيهَا وَتَخَلَّتْ (4 ) وَأَذِنَتْ لِرَبِّهَا وَحُقَّتْ (5 )
بار ديگر از قيامت سخن مى گويى و انسان را به ياد آن روز مى اندازى، وقتى كه تو بخواهى قيامت را برپا كنى، آسمان شكافته مى شود. به راستى آيا آسمان مى تواند از فرمان تو سرپيچى كند؟
هرگز. آسمان تسليم فرمان توست و سزاوار است كه چنين باشد.
در هنگام برپايى قيامت، زمين صاف و گسترده مى شود، كوه ها نابود شده اند و ديگر در آن هيچ پستى و بلندى به چشم نمى آيد، در آن روز، همه مردگان سر از خاك برمى دارند، زمين آنچه از مردگان درون خود دارد، بيرون مى افكند، زمين تسليم فرمان تو مى گردد و شايسته است كه چنين باشد. آن روز، قبرها تهى مى گردد و همه انسان ها زنده مى گردند.

* * *