همه دردهاى من از غفلت است، براى اينكه از خواب غفلت برخيزم، بايد به سخن على(عليه السلام) عمل كنم، ايشان به فرزندش حسن(عليه السلام) مى فرمايد: "دل را با مؤعظه زنده كن."[54]
پند و مؤعظه سبب بيدارى مى شود، كسى كه از خواب غفلت بيدار شود، تا رستگارى فاصله اى ندارد، امّا بهترين پنددهنده كيست؟
اين سخن پيامبر است: "براى مؤعظه، ياد مرگ كافى است." كسى كه مرگ را ياد كند، دلش از لذّت هاى دنيا بازمى ماند، من بايد به كسانى كه در آغوش قبرها آرميده اند فكر كنم، آنان آرزوهاى بزرگى در دل داشتند و براى رسيدن به آن تلاش مى كردند كه ناگهان مرگ آمد و آنان از همه دنياى خود جدا افتادند.[55]

* * *

انسان ها در چگونگى يادآورى مرگ به سه گروه تقسيم مى شوند:
* گروه اوّل: كسانى كه مى دانند مرگ بين آنان و محبوب شان جدايى مى اندازد براى همين تا بتوانند از ياد مرگ مى گريزند و آن را دشمن مى دارند، آنان وقتى به ياد مرگ مى افتند از آن هيچ بهره اى نمى برند، به جاى آن كه از خواب غفلت بيدار شوند، بيشتر از خدا دور مى شوند.
* گروه دوم: كسانى كه هنوز توشه خود را از اين دنيا برنگرفته اند، گاه غفلت سراغ آنان آمده است; مى خواهند گذشته خود را جبران كنند. آنان نگران هستند كه مبادا توشه كافى مهيّا نكرده باشند، براى همين است كه دوست دارند مرگ آنان زود فرانرسد تا بتوانند بيشتر گذشته خويش را جبران كنند.
* گروه سوم: كسانى كه شوق مرگ دارند و با ياد آن به آرامش مى رسند، آنان هر لحظه مشتاق فرارسيدن مرگ هستند تا از اين قفس آزاد شوند و به ملكوت پرواز كنند. آنان با ياد مرگ انس مى گيرند.