نام تو "سيّد حسن" است و در اصفهان منبر مى روى، مردم سخنرانى هاى تو را خيلى دوست دارند و اين گونه با معارف اهل بيت(عليهم السلام) آشنا مى شوند، نوجوانانى كه مجلس مى آيند، گاهى سر و صدا مى كنند، يكى پيشنهاد مى دهد كه بچّه ها در كنار حسينيّه، تكيه اى بزنند و در آنجا عزادارى كنند. بچّه ها از اين پيشنهاد استقبال مى كنند، همه كمك مى كنند تا تكيه آنها آماده مى شود و بچّه ها به آنجا مى روند.
يك شب كه سخنرانى تو تمام مى شود و از درِ حسينيّه بيرون مى آيى، بچّه ها پيش تو مى آيند و مى گويند: حاج آقا! بيا براى ما هم روضه بخوان! به آنان مى گويى: بايد به مجلس ديگرى بروم. آنان اصرار مى كنند، پاسخ مى دهى: از مجلس كه برگردم، به تكيه شما مى آيم.
بچه ها منتظر مى مانند، تو سرانجام مى آيى، روى صندلى كوچكى كه در تكيه گذاشته اند مى نشينى و براى آنان روضه مى خوانى. سپس آنها براى تو چاى مى آورند، چاى را مى گيرى، ولى با خود مى گويى: "معلوم نيست كه تميز باشد!"، پس فرش تكيه را كنار مى زنى و چاى را روى زمين مى ريزى، بچّه ها اين كار تو را نمى بينند و خيال مى كنند تو چاى را نوشيده اى، سپس با آنان خداحافظى مى كنى و به خانه خود مى روى.
شب حضرت فاطمه(عليها السلام) را در خواب مى بينى، سلام مى كنى، حضرت به سردى جواب تو را مى دهد، متوجّه مى شوى كه آن حضرت از تو ناراحت است، پس چنين مى گويى: "مادر! سال هاست كه براى شما و فرزندت حسين(عليه السلام)نوكرى مى كنم، چرا شما از من ناراحت هستيد؟".
حضرت فاطمه(عليها السلام)پاسخ مى دهد: "سيّد حسن! از كارهاى تو راضى هستم، ولى بگو بدانم چرا ديشب چاى بچّه ها را روى زمين ريختى؟ مگر آن چاى روضه پسرم حسين(عليه السلام) نبود؟ چرا آن كار را كردى؟".
از خواب بيدار مى شوى و چنين مى گويى: "بانوى من! مرا ببخش!" و سر به سجده مى گذارى و گريه مى كنى. فرداشب به تكيه بچّه ها مى روى و چاى آنان را مى نوشى و گريه مى كنى، اميدوارى كه حضرت فاطمه(عليها السلام) از تو راضى شده باشد، زيرا باور دارى كه خشنودى خدا در اين است كه حضرت فاطمه(عليها السلام) از تو راضى باشد...