سه نفر از شيعيان، نزد امام رضا(عليه السلام) رفتند، آنها ديدند كه امام در سجده است، براى همين مدّتى صبر كردند، سجده امام طول كشيد... امام در سجده خود، دعايى مى خواندند.
لحظاتى گذشت... امام سر از سجده برداشتند و به آنان چنين فرمودند: "هر كس اين دعا را در سجده بخواند، همانند كسى است كه همراه پيامبر در جنگ شركت كرده است و به پيامبر يارى رسانده است".
آنان از امام خواستند تا آن دعا را براى آنان بازگو كند، آنان دوست داشتند اين دعا براى آيندگان به يادگار بماند، امام با روى باز اين پيشنهاد را پذيرفت.
اكنون اين دعا در دسترس ما مى باشد، دعايى كه بهتر است در "سجده شكر" خوانده شود. من ترجمه اين دعا را در اينجا ذكر مى كنم:

* * *

بار خدايا! معبودا!
از تو مى خواهم كسانى را كه دين تو را تغيير دادند، لعنت كنى همان كسانى كه سخنان دروغ به پيامبر تو نسبت دادند، همان كسانى كه با دين تو، مخالفت كردند و مردم را از راه حق، دور نمودند.
خدايا! آن دشمنانى را لعنت كن كه نعمت تو را كفران كردند، به پيامبر تو تهمت زدند، دوستان تو را كشتند و در جايگاهى قرار گرفتند كه هرگز شايسته آن نبودند! همان كسانى كه بعد از پيامبر، ادعاى ولايت نمودند و مردم را از اهل بيت دور نمودند.
خدايا! من با لعنت بر آنان به تو نزديك مى شوم و اين لعنت را راهى براى رضايت تو مى دانم!
خدايا! بر عذاب و ذلّت و زبونى آن دشمنان بيفزا و پيروان آنان را نيز به آتش جهنّم گرفتار ساز!
بار خدايا! معبودا!
آن دشمنان، پيروان زيادى دارند، از تو مى خواهم كه جمعيّت آنان را متفرق كنى، امور زندگى آنان را از هم گسسته كنى، ميان آنان اختلاف بيندازى، مرگ بزرگان آنان را برسانى، پرچم آنان را در هم بشكنى، ترس در دل آنان قرار دهى و كسى را از آنان باقى نگذارى!
خدايا! آن دشمنان اصلى اهل بيت را به گونه اى عذاب كن كه همه اهل جهنّم از آن عذاب به تو پناه ببرند...[90]
پايان