در اينجا مى خواهم آيه 25 سوره "رعد" را بيان كنم:
(وَالَّذِينَ يَنْقُضُونَ عَهْدَ اللَّهِ مِنْ بَعْدِ مِيثَاقِهِ...أُولَئِكَ لَهُمُ اللَّعْنَةُ وَلَهُمْ سُوءُ الدَّارِ)
"كسانى كه پيمان خدا را مى شكنند، به لعنت گرفتار مى شوند و در روز قيامت، منزلگاه آنان جهنّم است".
در اين آيه، قرآن از كسانى سخن مى گويد كه به پيمان خدا وفادار نمى مانند و براى همين شايسته لعنت مى باشند و در روز قيامت به عذاب گرفتار خواهند شد.
وقتى تاريخ را مى خوانم متوجّه مى شوم كه دشمنان اهل بيت(عليهم السلام) همان كسانى هستند كه پيمان خدا را شكستند و عهد خود را فراموش كردند.
روز هجدهم ذى الحجّه سال 11 هجرى بود، پيامبر از سفر حجّ به سوى مدينه باز مى گشت، جبرئيل كنار غدير خم بر او نازل شد و آيه 67 سوره مائده را براى پيامبر خواند:
(يَـأَيُّهَا الرَّسُولُ بَلِّغْ مَآ أُنزِلَ إِلَيْكَ مِن رَّبِّكَ...) .
"اى پيامبر ! آنچه بر تو نازل كرده ايم براى مردم بگو كه اگر اين كار را نكنى، وظيفه خود را انجام نداده اى".
اينجا بود كه پيامبر در آن صحرا توقف كرد و دستور داد تا همه در آنجا جمع شوند، سپس على(عليه السلام) را نزد خود فرا خواند و دست او را گرفت و فرمود: "مَنْ كُنْتُ مَوْلاهُ فَهذا عَلىٌّ مَوْلاهُ; هر كس من مولاى او هستم اين على، مولاى اوست ".
سپس پيامبر چنين دعا كرد: "خدايا ! هر كس على را دوست دارد تو او را دوست بدار ويارى كن ، و هر كس با على دشمنى كند با او دشمن باش و او را ذليل كن ".[14]
بعد از آن بود كه پيامبر از همه مردم خواست تا با على(عليه السلام) بيعت كنند، اوّلين كسانى كه با آن حضرت پيمان بستند، ابوبكر و عُمر بودند، آنان در هنگام بيعت چنين گفتند: "خوشا به حال تو اى على ! به راستى كه تو ، مولاى ما و مولاى همه مردم شدى ".[15]
بيعت با على(عليه السلام) ، پيمان خدا بود، آنان آن روز، گوى سبقت را از همه ربودند و زودتر از همه بيعت كردند، ولى آنان چقدر زود همه چيز را فراموش كردند و پيمان خود را شكستند...

* * *

نزديك به هفتاد روز از "غدير خُمّ" گذشته است، پيامبر از دنيا رفته است، گروه زيادى در "سَقيفه" جمع شده اند، سقيفه، سايه بانى است كه كنار شهر مدينه واقع شده است، در آنجا شورى برپا شده است، انصار (مسلمانانى كه اهل مدينه هستند) مى خواهند با "سعد" بيعت كنند، سعد يكى از بزرگان انصار است. دور سعد مى چرخند و شعار مى دهند، ظاهراً هيچ كس با خلافت سعد مخالف نيست!
ناگهان ابوبكر و عُمَر از راه مى رسند، آنها از ديدن اين همه جمعيّت كه در آنجا جمع شده اند تعجّب مى كنند.
ابوبكر جلو مى رود و چنين سخن مى گويد: "اى انصار! ما از نزديكان پيامبر هستيم. بياييد خلافت ما را قبول كنيد، ما قول مى دهيم كه هيچ كارى را بدون مشورت شما انجام ندهيم".[16]
در اين ميان يكى از جا برمى خيزد و مى گويد: "نزديكان پيامبر، بيش از ما شايستگىِ خلافت را دارند".[17]
اين سخن همه را به فكر فرو مى برد، بايد خلافت را به نزديكان پيامبر سپرد، امّا چه كسى از على (عليه السلام) به پيامبر نزديك تر است؟ مگر پيامبر او را برادر خود خطاب نمى كرد؟ مگر در روز غدير، پيامبر او را به عنوان جانشين خود معرّفى نكرد؟ چرا اين مردم اين قدر عوض شده اند؟
اكنون عُمَر برمى خيزد تا براى مردم سخن بگويد، سخن او كوتاه و مختصر است: "اى مردم، بياييد با كسى كه از همه ما پيرتر است بيعت كنيم".[18]
به راستى منظور عُمَر كيست؟ آيا سنّ زياد، مى تواند ملاك انتخاب خليفه باشد؟ چرا بايد دوباره سنّت هاى غلط روزگار جاهليّت زنده شود؟
سخن عُمر ادامه پيدا مى كند: "بياييد با ابوبكر بيعت كنيم".[19]
همه نگاه ها به سوى آن دو خيره مى شود. عُمَر مى گويد: "اى ابوبكر! تو بهترين ما هستى، دستت را بده تا با تو بيعت كنم".[20]
عُمَر دست ابوبكر را مى گيرد و مى گويد: "اى مردم! با ابوبكر بيعت كنيد".[21]
سرانجام مردم با ابوبكر به عنوان خليفه بيعت مى كنند و اين گونه بناى ظلم و ستم بر اهل بيت(عليهم السلام) گذاشته مى شود.
به راستى چه شد كه ابوبكر و عُمر، عهد خود را شكستند؟ آنان كه در روز غدير زودتر از همه با على(عليه السلام) بيعت كردند، پس چرا در اينجا چنين كارى كردند؟ چرا آنان مردم را به سوى خود فرا خواندند و حقّ اهل بيت(عليهم السلام) را غصب كردند؟
قرآن وعده داده است كه هر كس، پيمان خدا را از ياد ببرد و آن را بشكند، به لعنت خدا گرفتار مى شود و در روز قيامت، منزلگاه او جهنّم است.