نمى دانم نام "ابوبصير" را شنيده اى؟ او يكى از ياران امام صادق(عليه السلام) است و حق بزرگى بر همه ما شيعيان دارد، او كسى بود كه در راه حفظ و نشر احاديث اهل بيت(عليهم السلام) تلاش زيادى كرد و با اين كار خود بر عظمت مكتب شيعه افزود.
امام صادق(عليه السلام) به او بشارت بهشت داد و او را از بندگان خوب خدا برشمرد و فرمود: "ابوبصير از جمله كسانى است كه باعث باقى ماندن دين شدند، اگر او و دوستانش نبودند، چيزى از حقايق دين، باقى نمى ماند".[77]
اين گوشه اى از ويژگى هاى ابوبصير است، من فكر مى كنم با همين مقدار، تو به مقام او پى بردى. خوشا به حال او كه عمر خود را صرف دنيا نكرد، از لحظه هاى زندگى خود بهره گرفت و اين گونه نام خود را ماندگار كرد و رضايت امام زمانش را براى خود خريد، كاش من هم راهى مى يافتم تا اين گونه امام خود را از خود راضى مى كردم! كاش اين آرزوى من بود! آرزويى بزرگ كه سعادت دنيا و آخرت را با خود دارد. به راستى چه آرزويى برتر از اين كه امام زمان از من راضى باشد؟

* * *

ديگر وقت آن است تا حديثى از ابوبصير را در اينجا بنويسم:
ابوبصير نزد امام صادق(عليه السلام) بود، امام رو به او كرد و فرمود: روز قيامت روزى است كه اعمال همه حسابرسى مى شود، در آن روز، خدا دستور مى دهد تا شيطان را براى حسابرسى بياورند. فرشتگان شيطان را در حالى كه هفتاد غُلّ و هفتاد زنجير دارد مى آورند، در اين هنگام دشمن اصلى ما را به صحراى قيامت مى آورند در حالى كه او را با صد و بيست غُلّ و صد و بيست زنجير بسته اند.
اينجاست كه شيطان از فرشتگان سؤال مى كند: من همان كسى هستم كه انسان ها را گمراه كردم، گناه من بايد از همه بيشتر باشد، امّا اين شخص كيست كه خدا عذاب او را دوبرابر عذاب من قرار داده است؟
فرشتگان در جواب به او مى گويند: "او دشمن اصلى اهل بيت(عليهم السلام) است".
شيطان مى پرسد: "مگر او چه كرده است كه عذاب او دوبرابر عذاب من است؟".
فرشتگان پاسخ مى دهند: "او در حقّ على(عليه السلام) ظلم كرد و حقّ او را غصب كرد، براى همين خدا او را اين گونه عذاب مى كند".[78]