هر حاجى كه به سفر حجّ مى رود بايد "رَمى" را انجام بدهد، يعنى حاجى بايد به سرزمين "مِنا" برود و در روز عيد قربان، هفت سنگ به جايگاه شيطان بزند. به اين كار "رمى جمرات" مى گويند.
در يكى از سال ها كه امام صادق(عليه السلام) مى خواست به سفر حجّ برود، "محمّدعلوى" كه يكى از خويشاوندان آن حضرت بود، در اين سفر با امام همراه بود.
روز عيد قربان فرا رسيد و همه براى سنگ زدن به جايگاه شيطان حركت كردند. آن سال، حجّ خيلى شلوغ شده بود و مردم از دور و نزديك براى انجام اين واجب الهى آمده بودند.
محمّدعلوى همراه امام صادق(عليه السلام) به سمت جايگاه شيطان رفتند و هفت سنگ خود را پرتاب كردند. محمّدعلوى مى خواست به سوى قربانگاه برود تا گوسفند خود را قربانى كند، امّا ديد كه امام صادق(عليه السلام) پنج سنگ ديگر در دست دارد و گويا مى خواهد آنها را پرتاب كند.
او خيلى تعجّب كرد، در روز عيد قربان، هر حاجى فقط هفت سنگ به جايگاه شيطان مى زند، پس چرا امام پنج سنگ اضافه هنوز در دست دارد؟
او لحظه اى صبر كرد، ناگهان ديد كه امام سه سنگ را به يك طرف و دو سنگ ديگر را به طرف ديگر پرتاب كرد. تعجّب او زيادتر شد، رو به امام كرد و گفت:
ــ آقاى من! جانم به فداى شما! شما امروز سه سنگ به اين طرف و دو سنگ به آن طرف پرتاب كرديد. من تا به حال نشنيده ام كه كسى چنين كارى را انجام بدهد؟
ــ اى محمّد علوى! وقتى ايّام حجّ فرا مى رسد و مردم اينجا مى آيند، فرشتگان، آن دو دشمن اصلى ما را از قبر بيرون مى آورند و يكى را اين طرف و ديگرى را آن طرف، قرار مى هند.
ــ آقاى من! چه كسى مى تواند اين منظره را ببيند؟
ــ فقط امام معصوم مى تواند آنها را ببيند. من به يكى از آنان دو سنگ و به ديگرى سه سنگ پرتاب كردم![43]
ــ چرا به يكى دو سنگ و به ديگرى سه سنگ؟
ــ زيرا گناه يكى از آنان از ديگرى بيشتر است.
اين گونه بود كه محمّدعلوى به راز اين كار امام صادق(عليه السلام) پى برد، او به خوبى دانست كه حجّ واقعى با برائت و بيزارى از دشمنان اهل بيت(عليهم السلام) كامل مى شود.