آيه 35 سوره نور را مى خوانم:
(مَثَلُ نُورِهِ كَمِشْكَاة فِيهَا مِصْبَاحٌ، الْمِصْبَاحُ فِي زُجَاجَة الزُّجَاجَةُ كَأَنَّهَا كَوْكَبٌ دُرِّيٌّ.... ).
خدا در اينجا مثال نورِ خود را بيان مى كند و از "فانوس" سخن مى گويد، در روزگار قديم براى روشن كردن مسجد از "فانوس" استفاده مى كردند، فانوس را از سقف آويزان مى كردند و داخل آن، چراغ مى گذاشتند، نور چراغى كه داخل فانوس بود، فضاى مسجد را روشن مى كرد.
در زمان قديم، چراغ براى افروخته شدن نياز به اين داشت كه فتيله آن همواره در روغن باشد. فتيله با آتش افروخته مى شد، به كمك فتيله، روغن كم كم مى سوخت و روشنايى مى داد.
بهترين و گران ترين روغن براى اين كار، روغن زيتون بود. براى اين كه باد، شعله فتيله را خاموش نكند، روى شعله، حبابى شيشه اى قرار مى دادند كه بالاى آن باز بود و هوا را عبور مى داد.
اكنون كه اين نكته را دانستم، بايد اين آيه را بررسى كنم:
نور خدا همانند فانوسى است كه در وسط آن، چراغى قرار دارد. آن چراغى كه داراى حبابى درخشنده است و همچون ستاره اى مى درخشد.[43]
اين چراغ با روغنى افروخته مى شود كه در نوع خود بى نظير است، زيرا اين روغن از ميوه درخت زيتون گرفته شده است.
درختى كه از ميوه آن، اين روغن تهيّه شده است درختى پربركت بوده است و در وسط باغ قرار داشته است و نه در طرف شرق يا غرب باغ. درختى كه در سمت شرق باغ باشد، صبح در سايه است، درختى كه در سمت غرب باغ باشد، عصر در سايه است و روغن ميوه آن، خوب و زلال نيست، امّا درختى كه اين روغن از ميوه آن گرفته شده است، در وسط باغ بوده است و به مقدار كافى از آفتاب بهره برده است، براى همين اين روغن، آن قدر زلال و صاف است كه نزديك است خود به خود نور دهد، هر چند آتش به آن نرسد.
اين ويژگى هاى اين چراغ است، معلوم است كه چنين چراغى، چندين برابر چراغ هاى ديگر نور مى دهد.
خدا هر كس را كه بخواهد به نورِ خود هدايت مى كند و اين گونه براى مردم مثال ها را بيان مى كند كه او به همه چيز داناست.

* * *

وقت آن است از "بطنِ قرآن" سخن بگويم، "بطنِ قرآن" معنايى است كه از نظرها پنهان است، اكنون بايد تحقيق كنم تا بدانم اين آيه چه معنايى دارد كه خيلى ها از آن بى خبرند.
يكى از ياران امام صادق (عليه السلام) نزد آن حضرت بود، امام اين آيه را تلاوت كردند و سپس چنين گفتند: "منظور از فانوس در اين آيه، فاطمه (عليها السلام)است. منظور از چراغ، حسن و حسين مى باشد".
با توجّه به اين سخن، من مى توانم اين آيه را بهتر تفسير كنم:
فاطمه (عليها السلام) مَثَل نور خداست، فاطمه (عليها السلام) همچون فانوسى است كه در وسط آن، چراغى قرار دارد. آن چراغ، حسن و حسين (عليهما السلام) مى باشند.
فاطمه (عليها السلام) همانند ستاره اى درخشان در ميان زنان مى درخشد، هيچ كس به فضيلت و عظمت او نمى رسد.
امام صادق (عليه السلام) در ادامه چنين گفت:
(يَكَادُ زَيْتُهَا يُضِيءُ )
نزديك است علم و دانش همچون چشمه اى فروزان از فاطمه (عليها السلام)جارى شود...[44]

* * *

خدا يگانه است، هيچ شريكى ندارد، او بود و هيچ آفريده اى با او نبود، زمين و آسمان ها نبود، هيچ چيز نبود.
پس از آن خدا اراده كرد تا جهان را خلق كند، ابتدا حقيقتى را آفريد كه مخلوق و آفريده او بود، آن حقيقت، نور محمّد و آل محمّد (عليهم السلام) بود، حقيقت ولايت بود. آن نور در فاطمه (عليه السلام) جلوه گر شد.
آن نور، اوّلين آفريده خدا بود. وقتى خدا آن نور را آفريد، هنوز زمين و آسمان ها را خلق نكرده بود، آن نور خدا را حمد و ستايش مى كرد.
آن نور بود و خدا! هيچ آفريده ديگرى نبود، چهارده هزار سال بعد از آن، خدا عرش خود را آفريد، آن وقت بود كه آن نور را در عرش خود قرار داد.[45]
آن نور، ساليان سال، در عرش و ملكوت بود، آن نور در آنجا عبادت خدا را مى نمود، بعد از آن خدا اراده كرد و آن نور به اين دنيا منتقل شد و در جسم محمّد، على، فاطمه، حسن، حسين (عليهم السلام) تا مهدى (عليه السلام) قرار گرفت، (چهارده معصوم پاك).
نور محمّد و آل محمّد (عليهم السلام) از نور عظمت خدا آفريده شده است، يعنى خدا آن نور را آفريد و آن را به عنوان نور خود برگزيد، به آن شرافت و عظمت داد.
خدا دوست داشت تا بندگانش به وسيله آنان هدايت شوند و به كمال برسند، پس آن ها را به اين دنيا آورد، آنان را از ملكوت خود به اين دنيا آورد تا دست همه را بگيرند و به سوى خدا راهنمايى كنند.
آنان آمده اند تا راه خدا را به انسان ها نشان دهند، آمده اند تا اين دنياى تاريك را با نور خود روشن كنند، آمده اند دستگيرى كنند و همه را به سعادت و رستگارى برسانند، آمده اند تا خداجويان در اين دنيا، بى يار و ياور نباشند و راه را گم نكنند.

* * *

فاطمه (عليها السلام) همان فانوس الهى است، نور او كه خاموش شدنى نيست! دشمنان چه ظلم ها و ستم ها نمودند، آنان خواستند اين نور را خاموش كنند!
آيا كسى مى تواند نورِ فاطمه (عليها السلام) را خاموش كند؟
آيا كسى دستش به مهتاب مى رسد؟ انسان ها مى توانند نور آتش را خاموش كنند، امّا نور مهتاب، خاموش شدنى نيست كه نيست!