شب از نيمه گذشته است، از اتاق خود بيرون مى آيم، نگاهى به آسمان مى كنم، قطرات باران بر صورتم مى چكد، بوى باران همه جا را فرا مى گيرد و مرا مدهوش مى كند.
به اتاق برمى گردم، اتاقى كه بهشتِ خلوت من است، من اين خلوت را با همه دنيا عوض نمى كنم. مى دانم كه تو از حال من باخبرى، مى دانى كه مى خواهم درباره تو بنويسم...
من كجا و نوشتن درباره تو كجا؟
اين تو بودى كه لطف نمودى و اين افتخار را نصيبم كردى. تا زنده ام ممنون لطف تو هستم!
وقتى كه هواى دلم بارانى مى شود، دست به دعا بر مى دارم و با خداى خويش چنين نجوا مى كنم: "خدايا! مهرِ فاطمه (عليها السلام) را از من مگير!".
باور دارم كه عشق تو، گوهرى ارزشمند است كه در جهان هستى، مثل و مانند ندارد.
بانوى من!
وقتى شنيدم و خواندم كه عدّه اى "مقام نورانيّت" تو را انكار كردند، خيلى اندوهناك شدم، اين باور و عقيده شيعيان است كه خدا قبل از اين كه جهان را بيافريند، نور تو را آفريد. هنوز ماه و خورشيد و زمين خلق نشده بود، ولى نور تو در عرش خدا جاى داشت.
تو در آنجا خدا را به يگانگى ياد مى كردى. خدا تو را از نور عظمت خلق كرد. اين مقام نورانيّت توست. چرا عدّه اى اين مقام تو را انكار كرده اند و سخنان ناروا گفته اند؟
در اين دنياى پرهياهو، هر كسى را كه مى بينم دلش از چيزى به درد مى آيد و غصّه آن را دارد، غصّه من اين است كه چرا سخنان ناروا درباره تو گفته اند؟ چرا عدّه اى اين سخنان را در فضاى مجازى پخش مى كنند؟ به راستى آنان به دنبال چه هستند؟
بانوى من! دين من، چيزى جز دوستى شما و دشمنى با دشمنان شما نيست. اين را آموخته ام كه معرفت شما، بزرگ ترين آموزه دين است. هرگز باور نمى كردم كسى كه به خيال خود از دانشمندان شيعه است (و عمامه سياه بر سر دارد)، اين گونه مقام نورانيّت شما را انكار كند و سپس عدّه اى هم آن سخنان را در مقياس وسيع منتشر كنند؟!
چون ديدم چنين سخنانى، بعد از سال ها، بار ديگر منتشر مى شود و من بيشتر اندوهناك شدم... اشك من جارى است، امّا اشك تنها فايده اى ندارد، بايد دست به قلم ببرم و جواب آن سخنان را بدهم.
من اين روش را از شما آموخته ام كه بايد در بررسى نظريه ها، نهايت ادب را مراعات نمايم، و با ديده انصاف، سخن ديگران را نقد كنم. اگر دلائل خود را روشن بيان كنم، جوانان حق را انتخاب مى كنند و به چيز ديگرى نياز نيست.