اكنون سوره مُدّثّر را مى خوانم، به آيات 32 تا 35 مى رسم:
(كَلَّا وَالْقَمَرِ )(وَاللَّيْلِ إِذْ أَدْبَرَ ) (وَالصُّبْحِ إِذَا أَسْفَر )(إِنَّهَا لاَِحْدَى الْكُبَرِ ).
بُت پرستان قرآن را جادو مى پنداشتند و براى همين به آن ايمان نياوردند، خدا به آنان يادآورى مى كند كه قرآن هرگز جادو نيست، قرآن از آسمان نازل شده است تا هدايت گر انسان ها باشد. سخن خدا چنين است: "سوگند به ماه! سوگند به شب آن هنگام كه دور مى شود و سحر نزديك مى گردد، سوگند به صبح آن هنگام كه چهره مى گشايد و همه جا را روشن مى كند كه اين قرآن، يكى از پديده هاى بزرگ جهان است".
اين آيه معناى ديگرى هم دارد كه از آن به "بطنِ قرآن" ياد مى شود، "بطنِ قرآن" معنايى است كه از نظرها پنهان است.
نام "ابوحمزه ثُمالى" را همه شنيده اند. او در سحر ماه رمضان، همراه امام سجاد (عليه السلام) بود و مناجات آن حضرت را نوشت و آن را در تاريخ ثبت كرد. اين دعا به نام "دعاى ابوحمزه" مشهور است.
او به تفسير قرآن بسيار علاقمند بود و تلاش مى كرد تا قرآن را در سايه احاديث اهل بيت (عليهم السلام) تفسير كند.
او روزگار امام باقر (عليه السلام) را هم درك كرد، يك روز در حضور آن حضرت بود، فرصت را غنيمت شمرد و از تفسير اين آيه سؤال كرد: (إِنَّهَا لاَِحْدَى الْكُبَرِ ).
امام در جواب او دو كلمه گفت: "يعنى فاطمة (عليها السلام)".[42]
ابوحمزه با شنيدن اين سخن با حقيقت آشنا شد. او سجده شكر به جا آورد. او هر بار كه اين سوره را تلاوت مى كرد به اين معنا فكر مى كرد:
"سوگند به ماه! سوگند به شب آن هنگام كه دور مى شود و سحر نزديك مى گردد، سوگند به صبح آن هنگام كه چهره مى گشايد و همه جا را روشن مى كند كه فاطمه (عليها السلام) يكى از بزرگان جهان است".
سخن از بزرگان جهان است؟ منظور از آنان كيست؟
مشخص است كه آنان همان پيامبر و على (عليهما السلام) مى باشند. آرى، فاطمه يكى از سه بزرگ جهان مى باشد.
فاطمه (عليها السلام) مقامى والا دارد، مقام او برتر از همه فرشتگان است، او از جبرئيل برتر است. آيا چنين كسى هم پايه زنان عادى است؟ چگونه مى توان اين سخن را پذيرفت؟