خدا چندين بار پيامبر را به معراج برد، هر بار كه او از معراج برمى گشت، گوشه اى از آنچه را ديده و شنيده بود براى ياران خود بيان مى كرد تا آنان با اسرار عالم ملكوت آشنا شوند.
گروهى از ياران در حضور پيامبر بودند، پيامبر رو به آنان كرد و گفت:
"در سفر معراج همواره با جبرئيل به سوى بهشت رفتم، وقتى نزديك بهشت شدم، صدايى به گوشم رسيد: من مشتاق ديدار على و فاطمه و حسن و حسين هستم. اين بهشت بود كه به سخن آمده بود. من وارد بهشت شدم و در آنجا نعمت هايى كه خدا براى مؤمنان آماده كرده است را ديدم، سپس به سدره مُنْتهى رسيدم، آنجا آخرين ايستگاه بود، هيچ كس غير از من نمى توانست از آنجا جلوتر برود، جبرئيل كه همراه من بود از حركت ايستاد و گفت كه اگر به اندازه سر سوزنى جلوتر بيايم، پر و بال من مى سوزد".[27]
سخن پيامبر به اينجا كه رسيد، همه مشتاق بودند تا پيامبر سخن خويش را ادامه بدهد، به راستى كنار سدره مُنتهى چه خبر بوده است؟ پيامبر سخن خويش را اين گونه ادامه داد: "خدا سرشت من و على و فاطمه را با چشمه زندگانى آميخت، سپس نورى آفريد و من و على و فاطمه، بهره اى از آن نور برديم، هر كس از آن نور بهره مند گردد، به ولايت على هدايت مى گردد، و هر كس از آن نور بهره اى نداشته باشد، از راه ولايت على، گمراه مى شود".[28]
ياران پيامبر وقتى اين سخن را شنيدند، دانستند كه چشمه زندگانى كنار سدره منتهى است! آب زندگانى همان چشمه اى است كه ريشه و اساس زندگى در جهان است. اين چشمه از عرش خدا جارى شده است.
نكته مهم اين است كه سرشت پيامبر و على و فاطمه (عليهم السلام) از آب آن چشمه خلق شده است، (سرشت همان گِلى است كه بدن آنان با آن خلق شده است).
اين امتيازى است كه به اين سه تن اختصاص دارد. خدا نورِ آنان را قبل از خلقت عرش و ملكوت آفريد، سال هاى سال، آنان بودند و هيچ موجودى ديگر در هستى نبود، سپس خدا عرش و ملكوت و آسمان ها را آفريد. او در ملكوت، آبِ زندگانى را خلق كرد، پس سرشت محمّد و على و فاطمه (عليهم السلام) را با آن آب، مخلوط كرد و اين گونه سرشت آنان را آفريد.