سلمان در جستجوى حقيقت بود، او از ايران حركت كرد و تا زمانى كه به مدينه رسيد، سختى هاى فراوانى را تحمّل نمود، او با ديدن آخرين پيامبر به او ايمان آورد و در مسير كمال به اوج رسيد تا آنجا كه پيامبر درباره او چنين گفت: "سلمان از ما اهل بيت است".
سلمان اين مقام را به خاطر معرفت به دست آورده بود، قلب او، جايگاه اسرار الهى بود و براى همين در هر فرصت مناسبى، پيامبر براى او از معارف بلند الهى سخن مى گفت.
روزى از روزها، پيامبر رو به سلمان كرد و گفت:
ــ اى سلمان! خدا براى همه پيامبران، دوازده جانشين قرار داده است.
ــ اى پيامبر! من اين سخن را قبلاً از دانشمندان مسيحى شنيده ام.
ــ آيا تو دوازده جانشين مرا مى شناسى؟ همان كسانى كه خدا آنان را براى هدايت امّت من، انتخاب كرده است؟
ــ خدا و پيامبر او بر اين جواب آگاه هستند.
سلمان سراپا گوش شد تا سخن پيامبر را بشنود، او مى خواست اين سخن را براى ديگران هم بازگو كند، پيامبر سخن خويش را اين چنين ادامه داد:
اى سلمان! خدا مرا از نور خودش خلق كرد، سپس مرا به اطاعت خود فرا خواند و من اطاعت كردم، پس از آن، على و فاطمه و حسن و حسين را آفريد و آنان را به اطاعت خويش فرا خواند، و آنان نيز اطاعت كردند.
پس از آن بود كه خدا براى نورهاى ما، نام هايى را از نام هاى خودش برگزيد.
خدا "محمود" است، و نام من "محمّد" است.
او "اعلى" است و نام جانشين من، "على" است.
او "فاطر" است و نام دخترم، "فاطمه" است.
او "ذو الاحسان" است و نام نوه من، "حسن" است.
او "محسن" است و نام نوه ديگرم، "حسين" است.
پس از آن خدا، نورِ نُه امام از نسل حسين را آفريد و آنان را به اطاعت و بندگى خود فرا خواند و آنان اطاعت كردند.
هنوز آسمان و زمين آفريده نشده بود، هيچ فرشته و انسانى خلق نشده بود ولى نور ما آفريده شده بود، ما خدا را ستايش مى كرديم و او را بندگى مى نموديم.

* * *

سلمان رو به پيامبر كرد و پرسيد:
ــ فدايت شوم اى فرستاده خدا! پاداش كسى كه شما را اين گونه بشناسد و به شما معرفت پيدا كند، چيست؟
ــ اى سلمان! به خدا قسم، هر كسى كه به ما معرفت واقعى پيدا كند و دوستان ما را دوست بدارد و با دشمنان ما دشمن باشد، از ما خاندان مى باشد، او در روز قيامت در بهشت با ما خواهد بود.

* * *

"محمود" يعنى "پسنديده"! خدايى كه همه صفات او پسنديده است، "محمّد" هم به همين معناست. محمّد (صلى الله عليه وآله)كسى است كه همه صفات او پسنديده است.
"اعلى" يعنى "برتر"! خدايى كه مقام و رتبه اش از همه برتر است. على (عليه السلام)نيز مقامش از همه مؤمنان برتر است، او امام و مقتداى اهل ايمان است.
"فاطر" يعنى "آفريننده آسمان ها و زمين". خدا جهان هستى را آفريد و با قدرت خويش آن را نظام بخشيد و آن را از بى نظمى دور كرد. فاطمه (عليها السلام)كسى است كه از همه عيب ها و زشتى ها به دور است.
"ذو الاحسان" يعنى "صاحب احسان"، خدا به بندگانش مهربانى و احسان مى كند و به آنان پاداش فراوان مى دهد. حسن (عليه السلام) نيز به ديگران نيكوكارى مى كرد و آنان را از سفره احسان خويش بهره مند مى ساخت.
"محسِن" يعنى نيكوكار. همه كارهاى خدا نيكوست، او به بندگان خود نيكويى مى كند، حسين (عليه السلام) هم نيكوكار بود، او در راه حق و حقيقت، همه هستى خود را فدا كرد.[34]