بت پرستان مكّه دستور داده اند تا زنان با خديجه رفتوآمد نداشته باشند.
خديجه همه ثروت خويش را در راه اسلام خرج مى كرد، او با تماموجودش، پيامبر را يارى مى نمود.
بت پرستان به يكديگر مى گفتند: "اگر خديجه با محمّد ازدواج نمى كرد، محمّد در هدف خود موفّق نمى شد".
خديجه اولين زن مسلمان بود، او بزرگ زاده بود و خواستگاران زيادى داشت، حتّى پادشاه كشور يمن به خواستگارى او آمده بود.
اكنون رفتوآمد زنان با او مى تواند باعث ترويج اسلام شود. چهار سال است كه خديجه در هاله اى از غربت و اندوه است. هيچ مؤنسى غير از پيامبر ندارد، كسى با او سخن نمى گويد.

* * *

پيامبر وارد خانه مى شود، صداى حرف زدن خديجه را مى شنود. در اين چهار سال، كسى به خانه خديجه نيامده است، خديجه با چه كسى سخن مى گويد؟
او با كدام دوست خود، اين گونه انس گرفته است؟
پيامبر نزديك تر مى آيد، امّا كسى را نزد خديجه نمى يابد...
خديجه به چشمان زلال و مهربان پيامبر خيره مى شود و سكوت مى كند، پيامبر سكوت او را با صداى آرام و آسمانى خود مى شكند و مى گويد:
ــ چه شده است؟ اى خديجه! با چه كسى سخن مى گويى؟
ــ اى پيامبر! فرزندى كه در رَحِم من است با من سخن مى گويد و من با انس گرفته ام. او سخنم را مى شنود و پاسخ مرا مى دهد.
لبخندى آرام بر چهره پيامبر مى نشيند، او به سخن خديجه باور دارد، شايد اگر كس ديگرى بود، خيال مى كرد همسرش دچار توهم شده است، ولى پيامبر حقيقت را بهتر از هر كس ديگر درمى يابد. پيامبر رو به خديجه مى كند و مى گويد:
"اى خديجه! اكنون جبرئيل نزد من آمد و به من خبر داد كه فرزند تو، دختر است و نسلى پاك از او به وجود خواهد آمد. خدا ادامه نسل مرا از اين دختر قرار داده است، فرزندان اين دختر، جانشينان من خواهند بود و خدا آنان را خليفه خود در روى زمين، قرار خواهد داد".[21]
اين سخن، جانى تازه در روح خديجه مى دمد، گويا همه هستى را به او بخشيده اند، او نفسى آرام از نهاد دل مى كشد و به نگاه مهربان پيامبر خيره مى ماند...