اكنون ديگر مى دانى كه حقيقت دين، امام شناسى است، هر كس معرفت امام را نداشته باشد و ولايت را قبول نكند از حقيقت دين، بهره اى نبرده است. از طرف ديگر مى دانى كه هر چقدر معرفت تو به امام بيشتر شود، محبّت تو به او هم زيادتر مى شود و وقتى كه محبّت به امام زيادتر شود بيشتر از سخنان او پيروى مى كنى و از گناه و معصيت فاصله مى گيرى.
آرى، اين راز محبّت است، كسى كه عاشق است همه تلاشش اين است كه كارى كند تا معشوق از او راضى باشد و كارى نمى كند كه معشوق غمگين شود. كسى كه محبّتش به امام زياد است در راه تقوا گام برمى دارد و از گناه دورى مى كند.
بعضى ها ادّعا مى كنند: "من شيعه هستم و محبّت اهل بيت(عليهم السلام) را دارم پس مى توانم در دستورات دين كوتاهى كنم"، امّا اين سخن باطلى است و از دام هاى شيطان است كه مى خواهد انسان را گمراه كند.
اين سخن امام باقر(عليه السلام) است: "به خدا قسم، فقط كسى شيعه ماست كه تقوا داشته باشد و از گناهان دورى كند و خدا را اطاعت كند. شيعيان ما با اين ويژگى ها شناخته مى شوند: تواضع و فروتنى، امانت دارى، نماز، روزه، نيكى به پدر و مادر، رسيدگى به نيازمندان، قرائت قرآن، پرهيز از بدگويى ديگران...".
آرى، اهل بيت(عليهم السلام) از شيعيان خود انتظار دارند كه با اين ويژگى ها شناخته شوند، اين نكته مهمّى است كه همه كارهاى خوب، شاخ و برگ درخت ولايت مى باشند.
اين سخن امام صادق(عليه السلام) است: "ما ريشه همه خوبى ها هستيم، توحيد، نماز، روزه و مهربانى به ديگران... شاخ و برگِ درخت ولايت ماست. از طرف ديگر دشمنان ما ريشه هر بدى هستند. دروغ، بخل، سخن چينى، رباخوارى، ظلم، دزدى و... شاخ و برگِ دشمنانِ ماست. حال كه اين چنين است كسى كه ادّعا مى كند با ما مى باشد ولى به شاخه هاى دشمن ما چسبيده است، در ادّعاى خود دروغ مى گويد و او با ما نيست!".
آيا با خود فكر كرده اى اگر قرار باشد شيعيان صف خود را از صف دشمنان جدا كنند و در ميدان جنگ قرار گيرند، پرچم لشكر شيعيان چيست؟ معلوم است پرچم و نشانه آنان، كارهاى نيك و شايسته خواهد بود و پرچم و نشانه دشمنان اهل بيت(عليهم السلام) هم زشتى ها و گناهان است. براى همين است كه بايد خوبى ها و زيبايى ها در وجود شيعيان موج بزند، زيرا شيعيان ولايت اهل بيت(عليهم السلام)را پذيرفته اند و ولايت، ريشه همه خوبى هاست.
شيعه اى كه گناه مى كند در صفّ دشمنان قرار گرفته است، رنگ و بوى دشمنان را به خود گرفته است، بايد هر چه زودتر توبه كند و به سوى لشكر حقّ بازگردد، اگر او به گناه خود ادامه دهد، هر لحظه ممكن است كارش به آنجا برسد كه اصلاً ولايت امام را انكار كند.
اين خطر خيلى جدى است، خيلى ها گرفتار اين بلا شدند، به گناه رو آوردند و چنان غرق در گناهان شدند كه ديگر شايستگى پاك شدن را از دست دادند و دل آنها از محبّت امام خالى شد، ولايت را انكار كردند و بى دين و بى ايمان از دنيا رفتند و از سعادت دور شدند.
اين دام شيطان بود، اگر شيطان از اوّل به آنان مى گفت كه دست از ولايت و محبّت اهل بيت(عليهم السلام) برداريد آنان هرگز قبول نمى كردند، ولى شيطان كارش را بلد بود، او آنان را فريب داد، گاهى وسوسه يك گناه را به دل آنان انداخت، آنان هم قبول كردند و به گناه آلوده شدند و توبه نكردند، كم كم گناهان بيشتر و بيشتر شد و دل آنان سياه شد، يادِ خدا از دل آنان رفت، ريشه هاى اعتقادات آنان، ضعيف شد، دل آنها پر از لذّت هاى حرام دنيايى شد، شيطان هم در كمين همين لحظه نشسته بود، شك را به دل آنان انداخت و كم كم ولايت و محبّت اهل بيت(عليهم السلام) را هم از آنان گرفت و سرانجام پيوند قلبى آنان با اهل بيت(عليهم السلام) بريده شد.

* * *

اين سخن حضرت على(عليه السلام) است: "خدا براى همه انسان ها، چهل پرده قرار داده است تا گناه او پوشيده بماند. وقتى انسانى چهل گناه كبيره انجام داد، پرده ها از او كنار مى رود، آنگاه خدا به فرشتگان مى گويد كه با بال هاى خود او را بپوشانند تا گناهش پوشيده بماند، ولى آن انسان مسير گناه را ادامه مى دهد تا آنجا كه به گناهان خود، افتخار مى كند، اينجاست كه خدا به فرشتگان فرمان مى دهد بال هاى خود را از او بردارند، در اين حالت است كه آن انسان، دشمن ما اهل بيت(عليهم السلام) مى شود و شروع به دشمنى با ما مى كند. پس گناهان او براى همه آشكار مى شود".
اين يك هشدار جدّى است، اصرار بر گناهان مى تواند انسان را به جايى برساند كه با اهل بيت(عليهم السلام) دشمنى كند، آن وقت است كه او اصل دين را از دست داده است و از شاهراه سعادت به دور افتاده است و عذاب دوزخ در انتظار اوست.