هدف از خلقت انسان اين است كه او بندگى خدا را بنمايد و راه بندگى را هم از پيامبران و امامان ياد بگيرد، اگر كسى راه ديگرى را در پيش گيرد به كمال نمى رسد، خدا دوست دارد كه از راهى كه خودش معرّفى كرده است به او نزديك شويم. مناسب مى بينم در اينجا ماجرايى را نقل كنم:
مردى به خلوت كوهى پناه برده بود و روزها روزه مى گرفت و شب ها هم مشغول دعا و مناجات بود. او هزاران بار خدا را صدا زد تا شايد خدا صدايش را بشنود و حاجتش را روا كند.
چهل روز گذشت، او فكر مى كرد كه ديگر آن روز خدا حاجت او را مى دهد. غروب آن روز هم فرا رسيد و او به خواسته خود نرسيد، ديگر طاقت نياورد، به شهر بازگشت. وقتى دوستانش او را ديدند از علّت ناراحتى او سؤال كردند. او ماجرا را گفت، آن ها به او گفتند: خوب است نزد حضرت عيسى(عليه السلام) بروى و از او علّت اين ماجرا را سؤال كنى.
او نزد عيسى(عليه السلام) آمد و جريان خود را تعريف كرد، حضرت عيسى(عليه السلام) تعجّب كرد كه چرا خدا حاجت اين بنده خود را نداده است؟ مى خواست حضرت عيسى(عليه السلام) راز كار خدا را بداند، پس خدا به او چنين گفت:
ــ اى عيسى! اگر او تا آخر زندگى هم دعا مى كرد من دعاى او را مستجاب نمى كردم!
ــ براى چه؟ مگر او چه كرده است؟
ــ اگر او مى خواست من صدايش را بشنوم بايد از درى مى آمد كه من آن را معرّفى كرده ام. من تو را پيامبر و نماينده خود روى زمين قرار داده ام، او به تو اعتقادى ندارد، چگونه مى شود كه من دعاى او را مستجاب كنم در حالى كه مى دانم در قلب خود، به پيامبرى تو هيچ اعتقادى ندارد؟
آرى! اين يك قانون خداست، اگر مى خواهم خدا صدايم را بشنود، بايد قلب من به نماينده خدا اعتقاد داشته باشد. كسى كه امامِ زمان خود را نشناسد، بيگانه درگاه خداست، هر چقدر هم خدا را صدا بزند، خدا جوابش را نمى دهد، او بايد "بابُ الله" را پيدا كند، بايد از دروازه رحمت خدا وارد شود. اين تنها راه سعادت و رستگارى است.