از معرفت و شناخت سخن گفتم، بدان كه اصل و اساسِ بندگى خدا، همان معرفت به خداست، اين سخن از امام رضا(عليه السلام) است: "پايه و اساس بندگى خدا، شناخت اوست".
آرى، شناخت خدا، اصل و ريشه بندگى است، پايه و اساس است، اگر روح از جسم انسان جدا شود، جسم مى ميرد و هيچ ارزشى ندارد، همين طور اگر روحِ عبادت از عبادت جدا شود، ديگر اين عبادت ارزشى ندارد، روح عبادت، همان معرفت به خداست.
آيا تا به حال به اين موضوع فكر كرده اى؟ اكنون كه ما براى بندگىِ خدا آفريده شده ايم، به راستى چقدر بندگىِ خدا را مى كنيم؟ خيلى ها خيال مى كنند كه بندگىِ خدا، فقط نماز خواندن و روزه گرفتن است، ولى آيا اين نماز و روزه ها قبول مى شود؟ راز قبولى آنها چيست؟

* * *

فرق "علم" با "معرفت" چيست، كودك از مادرش مى شنود كه آتش مى سوزاند، او به اين علم مى رسد، امّا وقتى يك بار دستش بسوزد با همه وجودش باور مى كند كه آتش سوزنده است و اين باور در وجودش شكل مى گيرد و ديگر از آتش دورى مى كند، آرى، تا زمانى كه دستش نسوخته بود، او به آتش، علم داشت و سوزندگى آن را شنيده بود، ولى وقتى سوزندگى آن را حس كرد به آتش، معرفت پيدا كرد. اين مثال به خوبى فرق علم و معرفت را آشكار مى سازد.
خيلى ها به خدا علم دارند، آنها مى دانند كه خدا جهان را خلق كرده است و همه كاره اين جهان است، ولى اين يك علم است، معرفت چيزى بالاتر از اين است، وقتى كسى به خدا باور قلبى پيدا كرد و با همه وجودش به او اعتقاد پيدا كرد، آن وقت است كه مى توان گفت او به معرفت رسيده است.
آرى، معرفت چيزى است كه در قلب انسان جاى دارد و از جنس باور و اعتقاد قلبى است، وقتى كه قلب انسان به چيزى پيوند پيدا مى كند، آن وقت است كه اعتقاد شكل مى گيرد، وقتى من با همه وجودم، خدا را قبول كردم و آماده شدم دستورات او را بپذيرم ديگر به وادى معرفت گام برداشته ام، آن وقت است كه مى توانم بگويم خدايى را عبادت مى كنم به اندازه اى كه او را مى شناسم.