اكنون مى خواهم درباره دوازده امام سخن بگويم، تو بايد بدانى كه خدا همه زيبايى ها و خوبى ها را به آنان داده است، اوّلين نفر آنها با آخرين نفرشان كه حضرت مهدى(عليه السلام) باشد، در اين مقام ها هيچ فرقى ندارند. حقيقت آنها، يكى است.
در اينجا مثالى مى زنم: آيا نور خورشيد را وقتى از شيشه هاى رنگى عبور مى كند، ديده اى؟ اگر رنگ شيشه، سبز باشد، نور خورشيد هم سبز مى شود، اگر رنگ شيشه آبى باشد، نور خورشيد هم آبى به نظر مى آيد، اگر شيشه قرمز باشد، نور خورشيد هم قرمز مى شود، امّا همه اين نورهاى سبز و آبى و قرمز، يك نور بيشتر نيست، نور خورشيد، يكى است، امّا تو آن نور را وقتى از شيشه هاى رنگى عبور مى كند به رنگ هاى مختلف مى بينى. همين طور، حقيقت دوازده امام يكى است، نور آنها يكسان است.
آيا مى دانى خدا چه زمانى آنها را آفريد؟ آيا مى دانى وقتى خدا اراده كرد كه جهان هستى را بيافريند، ابتدا نورِ آنان را آفريد؟
آرى! نورِ آنها اوّلين آفريده خداست. آن روزى كه خدا نورِ آنها را آفريد، هنوز زمين و آسمان ها آفريده نشده بودند، فقط نور آنها بود و غير از آن نور هيچ آفريده ديگرى نبود، آن روز، حمد و ستايش خدا را مى گفتند، چهارده هزار سال بعد از آن، خدا عرش خود را آفريد، آن وقت آن نور را در عرش خود قرار داد.
خوب دقّت كن كه اكنون سخن از خلقت نورِ آنها مى باشد، سخن در مورد خلقت جسم آنها نيست، آرى، هزاران سال بعد، خدا زمين را خلق كرد و بعد از سال هاى سال، خدا جسم آنها را آفريد. اكنون سخن درباره آفرينش نورِ آنهاست، نورى كه جسم نبود، نورِ خدايى بود.
آن نور، در واقع، روح آنان بود و تو مى دانى كه روح، از جنس خاك نيست، اين جسم است كه از خاك آفريده شده است. خداوند روح آنان را هزاران سال قبل از خلقت عرش خود آفريد.
خلاصه آن كه نورِ آنها ساليان سال، در عرش خدا و ملكوت خدا بود، آن نور در آنجا عبادت خدا را مى نمود، بعد از آن خدا اراده نمود و آن نور (كه همان روحِ آنهاست) به جسمشان منتقل شد، خدا بر بندگانش منّت نهاد و آنان را به اين دنياى خاكى آورد.
آرى! خدا دوست داشت تا بندگانش به دست آنان هدايت شوند و به كمال برسند، براى همين آنها را به اين دنيا آورد، آنها را از ملكوت به اين دنيا آورد، آنها را از بزمِ مخصوص خود به اين دنيا آورد تا دست همه را بگيرند و به سوى خدا رهنمون شوند، آنها آمده اند تا راه خدا را به ديگران نشان بدهند، آمده اند تا اين دنياى تاريك را با نور خود روشن كنند، آمده اند دستگيرى كنند و ديگران را به سعادت و رستگارى برسانند، آمده اند تا خداجويان در اينجا بى يار و ياور نباشند و راه را گم نكنند.

* * *

خدا ولايت آنها را باعث پاكيزگى اخلاق و پاكى قلب و جان بندگان خود قرار داد، ولايت آنها مى تواند كفّاره گناهان بشود و گناهان را از پرونده اعمال انسان ها پاك كند.
خدا مقامى بس بزرگ به آنها داده است، جايگاه آنان از جايگاه همه پيامبران (به غير از جايگاه حضرت محمّد(صلى الله عليه وآله)) بالاتر است، هيچ كس نمى تواند به مقام آنها برسد.
آنان نزد خدا جايگاهى مخصوص دارند و خدا هيچ كس را به اندازه آنها دوست ندارد. اين جايگاهى است كه خدا فقط به آنها عنايت كرده است، خدا هيچ كس به غير از آنها را اين گونه بزرگى و عظمت نداده است، خدا آنها را به بزمِ مخصوص خود راه داده است، و كس ديگرى را به آنجا راه نيست، هيچ كس نبايد آرزوى رسيدن به جايگاه آنان را بنمايد كه اين يك آرزوى دست نيافتنى است. خدا آن جايگاه را فقط براى آنان در نظر گرفته است و بس!
وقتى آدم(عليه السلام) و حوا در بهشت زندگى مى كردند، يك روز خدا پرده از مقابل چشم آنها برداشت. آنها عرش خدا را ديدند، آنها آن روز نور دوازده امام را ديدند كه در عرش خدا بود، نام هاى آنها را آنجا يافتند، آنها از خدا سؤال كردند كه اينان كيستند كه اين گونه نزد تو مقام دارند.
خداوند در پاسخ اين سؤال به آنان چنين گفت: آن نورهايى كه شما در عرش من مى بينيد، نور بهترين بندگان من مى باشد. بدانيد كه اگر آنها نبودند، من شما را خلق نمى كردم! آنان خزانه دار علم و دانش من هستند و اسرار من نزد آنان است. هرگز آرزوى مقام آنها را نكنيد كه مقام آنها بس بزرگ و والاست.