يك روز جبرئيل از آسمان به زمين آمد و خدمت پيامبر رسيد و پيام مهمّى را از طرف خدا آورد، آن پيام اين بود: "كسى كه به يگانگى من و پيامبرى تو و ولايت على و فرزندان پاك او باور داشته باشد من رحمت خود را بر او نازل مى كنم و در روز قيامت او را در بهشت جاى مى دهم و نعمت هاى فراوان خود را به او عطا مى كنم و او را از بندگان خاص خودم قرار مى دهم، به طورى كه اگر مرا صدا بزند پاسخ او را مى دهم و دعايش را مستجاب مى كنم، خطاى او را مى بخشم. اگر كسى يگانگى مرا قبول داشته باشد و پيامبرى تو را قبول كند ولى ولايت على و فرزندان پاك او را قبول نكند، او نعمت مرا انكار كرده است و عظمت مرا كوچك شمرده است و در راه كفر قدم برداشته است، براى همين اگر مرا صدا بزند، جوابش را نمى دهم و اميدش را نااميد مى كنم و از نعمت هاى بهشتى او را محروم مى كنم".

* * *

مامون هفتمين خليفه عبّاسى بود، وقتى او به حكومت رسيد تصميم گرفت تا امام رضا(عليه السلام) را مجبور كند تا از مدينه به خراسان برود، امام رضا(عليه السلام)چاره اى نديد و از مدينه به سوى خراسان حركت كرد، در مسير راه به شهر نيشابور رسيد، مردم نيشابور وقتى شنيدند امام رضا(عليه السلام) از شهر آنان عبور مى كند، خيلى خوشحال شدند.
مامون دستور داده بود كه ماموران نگذارند امام زياد در نيشابور بماند، براى همين دستور حركت داده شد، خبر به همه رسيد امام از شهر نيشابور حركت مى كند، غوغايى در ميان علماى شهر به پا شد. چند نفر از بزرگان آن ها نزد امام آمدند و چنين گفتند: اى پسر رسول خدا! از ميان ما مى روى و ما هنوز از تو حديثى نشنيده ايم، براى ما حديثى بگو تا از شما يادگار داشته باشيم!
امام لبخندى زد، همه خوشحال شدند، قلم هاى خود را در دست گرفتند تا سخن امام را بنويسند. امام رو به آنان كرد و گفت: "من اين حديث را از پدرانم از پيامبر براى شما نقل مى كنم. پيامبر اين حديث را از جبرئيل شنيده است كه خدا فرموده است: لا إله إلاّ الله، دژِ محكم من است، هر كس وارد اين دژ بشود از عذاب جهنّم در امان خواهد بود".
سخن امام به پايان رسيد و امام آماده حركت شد، همه با امام خداحافظى كردند. امام چند قدم دور شد، سپس بار ديگر چنين گفت: "بِشُروطِها وَ أَنا مِنْ شُروطِها".
منظور امام از اين سخن چه بود؟ امام مى خواست بگويد: فقط گفتن "لا إله إلاّ الله" كفايت نمى كند، بايد به همه شرايط آن نيز عمل نمود. يكى از مهم ترين شرايط توحيد، اعتقاد به امامت است. مردم بايد امام زمانِ خود را بشناسند و تسليم امر او باشند، توحيد بدون ولايت امام نمى تواند باعث نجات كسى بشود.