اكنون آيه 75 سوره "ص" را مى خوانم: (أَسْتَكْبَرْتَ أَمْ كُنْتَ مِنَ الْعَالِينَ ).
اين آيه مى گويد: خدا به شيطان چنين گفت: "اى شيطان! چرا بر آدم سجده نكردى؟ آيا تكبّر ورزيدى يا اين كه از كسانى هستى كه مقامى بالا دارند؟".
شيطان در پاسخ گفت: "من بهتر از آدم هستم. تو مرا از آتش آفريدى و او را از گِل، پس من بر او سجده نكردم". اين سخن نشان دهنده اين بود كه شيطان تكبّر ورزيده است، اينجا بود كه خدا او را از درگاهش دور كرد و به لعنت خدا گرفتار شد.
در اينجا بايد به نكته اى توجّه كنم: خدا به شيطان گفت: "آيا تو از كسانى بودى كه مقامى والا دارند؟" به راستى منظور از اين سخن چيست؟
يكى از ياران پيامبر درباره اين آيه از آن حضرت سؤال كرد. پيامبر براى او مقام نورانيّت اهل بيت(عليهم السلام) را بيان نمود، زمانى كه فقط خدا بود و هيچ چيز آفريده نشده بود، هنوز زمين و آسمان ها هم نبودند، هيچ چيز نبود، پس از آن، خدا اراده كرد تا جهان را خلق كند، ابتدا نورِ محمّد، على، فاطمه، حسن و حسين(عليهم السلام) را آفريد. نور آنها، خدا را حمد و ستايش مى كردند. پس از آن خدا، عرش خود را آفريد و اين نورها را در عرش خود قرار داد. فرشتگان از اين نورها ياد گرفتند كه چگونه خدا را حمد و ستايش كنند.
وقتى خدا آدم (عليه السلام) را آفريد، از فرشتگان خواست تا بر آدم (عليه السلام) سجده كنند، شيطان سركشى كرد، خدا به او گفت: "اى شيطان! مقام تو مانند نورهايى كه در عرش من هستند، نيست. پس چرا بر آدم سجده نكردى؟ مقام تو كه پايين تر از آدم است".
هر كس در اين سخن دقّت كند، به روشنى در مى يابد كه اهل بيت(عليهم السلام)مقامى بس بالا دارند، خدا نور آنها را قبل از خلقت زمين و آسمان ها آفريده است...