سبك زندگى اسلامى، گمشده جهان امروز است، يكى از شاخصه هاى اين سبك زندگى، همسايه دارى است. انسان موجودى اجتماعى است و اسلام به عنوان يك دين كامل از ما خواسته است تا با همسايگان خود مهربان باشيم، با رعايت اين دستور، همه افراد جامعه مى توانند در كنار هم به راحتى و آسايش زندگى كنند.
قرآن از ما خواسته است تا با همسايه هاى خود خوش رفتارى نماييم و از حال آنها باخبر باشيم و به آنان رسيدگى كنيم، اين دستور آن قدر در قرآن مهم است كه در كنار دستور يكتاپرستى و نيكى به پدر و مادر ذكر شده است. (سوره نساء آيه 36).
اكنون وقت آن است كه سخن تو را بازگو كنم: "خوش رفتارى با همسايه فقط اين نيست كه همسايه آزار نرسانى! بلكه خوش رفتارى با همسايه اين است كه به آزار و اذّيت همسايه خود، شكيبايى كنى".
به سخن تو فكر مى كنم، وقتى همسايه من، حقوق مرا مراعات مى كند و من با او خوش رفتارى مى نمايم، هنرى نكرده ام، هنر اين است كه اگر همسايه اى مراعات بعضى از مسائل را نكرد، من مقابله به مثل نكنم، بلكه صبر پيشه كنم، اين چيزى است كه تو از من انتظار دارى. اين معناى خوش رفتارى با همسايه است كه در مقابل، خدا هم به من پاداش فراوان مى دهد، عمر من طولانى مى شود، زندگى ام بركت مى گيرد.