روز قيامت كه فرا برسد، خدا بهشت را براى بندگان خوب خود آماده مى كند و بوى خوش بهشت، همه جا را فرا مى گيرد. همه بوى بهشت را احساس مى كنند مگر كسانى كه با پدر و مادر خويش بدرفتارى كرده اند، همان كسانى كه عاقّ پدر و مادر شده اند.
آرى، بايد دقّت كنيم مبادا عاقّ پدر و مادر بشويم، زيرا هر كس چنين بشود بركت از زندگى او مى رود، عمرش كوتاه مى شود و خير از زندگى خود نمى بيند، او روى عزّت و سربلندى را نمى بيند. خدا در روز قيامت به چنين كسى اصلا نظر مهربانى نمى كند.
اين سخن توست: "هر كس پدر و مادر خويش را ناراحت نمايد، عاقّ آنها شده است".
بايد حواس خودم را جمع كنم، اگر سخنى گفتم يا كارى كردم كه پدر و مادر از من ناراحت شدند، سريع نزد آنها بروم و عذرخواهى كنم، مبادا به پدر و مادر نگاه تندى كنم كه اين خودش، يك نوع عاق شدن است. اگر راز و رمز سعادت و خوشبختى را مى خواهم در يك كلام خلاصه مى شود و آن نيكى و احترام به پدر و مادر است.
بايد سعى كنم پدر و مادرم را با نام كوچك صدا نزنم. هيچ گاه جلوتر از آنها راه نروم، وقتى وارد مجلسى شدم تا آنها ننشسته اند، ننشينم، هنگامى كه در حضور آنها هستم با خضوع و خشوع كامل باشم، اگر به چيزى نياز داشتند، اجازه ندهم كه از من خواهش كنند، بلكه زودتر از آن كه آنها بگويند، برايشان تهيّه كنم. در مقابل رفتارشان به خصوص وقتى كه به سنّ پيرى رسيدند صبر داشته باشم و باور كنم كه از اين راه مى توانم رضايت خدا را براى خود خريدارى كنم.
اى كاش به اين باور برسم كه پدر و مادر، بهشت گمشده من هستند و قبل از اين كه آنها را از دست بدهم قدرشان را بدانم و همواره در راه خشنودى آنها گام بردارم و بدانم كه از قلب پدر و مادر تا خدا راهى نيست!