در جامعه، مسلمانان با يكديگر برادر هستند و بايد به يكديگر محبّت داشته باشند و هر كس، آرزوى خير و صلاح براى ديگرى بنمايد، در چنين جامعه اى، صفا و صميميت به اوج مى رسد و راه رستگارى براى همه فراهم مى گردد.
اين سخن توست: "مهم ترين حقى كه يك برادر دينى بر تو دارد اين است كه آنچه را به سود دنيا و آخرت اوست به او بگويى و از او پوشيده ندارى".
به اين سخن فكر مى كنم، تو از من مى خواهى كه نسبت به دوستان خود، بى خيال نباشم، اگر ببينم كه يكى از آنان كارى را در پيش گرفته است كه به صلاح دنيا يا آخرت او نيست با او سخن بگويم و او را راهنمايى كنم.
چه بسا دوست من به خاطر اين كه اسير احساسات شده است، نتواند صلاح خود را تشخيص بدهد و آن قدر هم به خود مطمئن باشد كه نيازى به مشورت نبيند و راه خود را انتخاب كند و اين مسير را ادامه بدهد، من كه از كنار به او نگاه مى كنم راحت تر مى توانم تشخيص بدهم كه راه او خطاست، اينجاست كه وظيفه دارم با او سخن بگويم و او را از راهى كه برگزيده است برحذر دارم، اين حقّى است كه او بر گردن من دارد، من نبايد بى خيال باشم تا او درون چاه بيفند، بايد دستش را بگيرم و او را راهنمايى كنم.