اكنون مى خواهى از كربلا و زيارت امام حسين(عليه السلام) برايم سخن بگويى، زيارت، نماد محبّتى است كه شيعه به دل دارد و باعث آن مى شود كه رحمت خدا بر دل ها نازل شود.
اين سخن توست: "كسى كه به امام حسين(عليه السلام) معرفت داشته باشد و او را زيارت كند، خدا همه گناهان او را مى بخشد".
زيارت كربلا، سرّى از اسرار خداست، امام حسين(عليه السلام) هر چه داشت در راه خدا فدا كرد و نزد خدا آن قدر مقام و جايگاه دارد كه خدا، زائر او را اين گونه مورد رحمت قرار بدهد. كسى كه به كربلا مى رود با اين كار خود اعلام مى دارد كه در مسير صحيح است و شايستگى كسب رحمت خدا را دارد و براى همين هم خدا به او توفيق توبه مى دهد و او را از همه سياهى ها پاك مى گرداند. كسى كه به كربلا مى رود، انديشه اش ريشه در سرزمين ولايت دارد و اگر شيطان او را فريب داده است و گناهى كرده است با آب توبه شسته مى شود و او توفيق پيدا مى كند كه خطاهايش را جبران كند.

* * *

مناسب مى بينم در اينجا خاطره اى را بنويسم: چند سال قبل، در حياط خانه ما، يك بوته گل ياس بود، فصل بهار كه مى رسيد عطر ياس همه خانه و خانه هاى اطراف را پر مى كرد، هر كس از آنجا عبور مى كرد، مدهوش اين بوى خوش مى شد، ولى من در بهار دچار حسّاسيّت مى شدم، (عطسه هاى شديد و سردرد). اوّل نمى دانستم علّت چيست، نزد پزشك رفتم او وقتى از من سؤالات زيادى كرد فهميد كه من به گل ياس حسّاسيت دارم. سرانجام مجبور شدم آن بوته را ببُرّم.
يك سال گذشت، بار ديگر گل ياس سبز شد و قد كشيد، دوباره گل هاى خوشبو كه همه جا را معطّر مى كرد، بار ديگر گل ياس را بريدم. چاره اى نداشتم. چند سال اين ماجرا تكرار شد، من همه شاخه هاى آن درخت را مى بريدم، امّا فايده اى نداشت.
يك روز، يكى از دوستانم كه كشاورز بود، مهمان من بود، او به من گفت: "اگر هزار بار هم شاخه هاى اين گل را ببُرى، باز هم رشد خواهد كرد، چون ريشه آن سالم است، تو بايد ريشه آن را خشك كنى. مقدارى آهك بگير و در آب مخلوط كن و پاى گل ياس بريز!".
من اين كار را كردم، اتّفاقاً چند روز بعد، چند مهمان براى من آمد، آنان به گل ياس علاقه زيادى داشتند، آنان آن شاخه هاى ياس را ديدند و چقدر از آن تعريف كردند: به به چه گل هاى خوشبويى !
من به آنان گفتم: اين گل به زودى خشك مى شود، باور نكردند، آنان نمى دانستند كه ريشه گل تباه شده است و به زودى اين گل براى هميشه از بين خواهد رفت.
ولايت اهل بيت(عليهم السلام) همانند ريشه آن گل ياس است، ممكن است من همه شاخه هاى آن را نابود كنم، امّا چون ريشه آن سالم است، بار ديگر رشد مى كند، شاخه و گل مى دهد، كسى كه به كربلا مى رود با ولايت، تجديد پيمان مى كند و از بركت آن بهره مند مى گردد.
امان از وقتى كه ريشه خراب باشد و تباه شده باشد! كسى كه ولايت ندارد، ريشه ندارد، نمازها و روزه هاى او، همانند شاخ و برگ درختى است كه ريشه اش تباه شده است، به زودى نابود مى شود و از بين مى رود.