چه چيزى بهتر از اين است كه يك روز امام زمان را به خانه ام دعوت كنم و آن حضرت بر سر سفره من بنشيند؟ چقدر خوب است كه به آن حضرت هديه اى بدهم و باعث خوشحالى اش بشوم! به راستى كدام شيعه است كه چنين آرزويى را به دل نداشته باشد؟ ولى چه كنيم كه توفيق، يار ما نيست، ما كجا و حضور امام زمان(عليه السلام) در خانه ما كجا!
اكنون به ياد اين سخن تو مى افتم كه به شيعيان خود چنين گفتى: "هر كس نمى تواند به زيارت ما بيايد، پس به زيارت دوستان ما برود!".
آرى، روزگار غيبت است، و من نمى توانم امام خود را ببينم، و او را زيارت كنم، ولى مى توانم همين الان به ديدن يكى از دوستان خوبم بروم كه عشق اهل بيت(عليهم السلام) را به سينه دارد، اگر در اين كار اخلاص داشته باشم، همانند اين است كه امام خويش را ديده ام.
سخن تو اين گونه ادامه پيدا مى كند: "هر كس نمى تواند به ما نيكى و احسان كند; به شيعيان ما نيكى كند".
مگر آرزو نداشتم به امام زمان(عليه السلام) خود خدمت كنم؟ مگر آرزو نداشتم امام زمان(عليه السلام) را مهمانِ خانه خود كنم؟ بايد برخيزم و چند نفر از فقرا را به خانه خود دعوت كنم و آنها را بر سر سفره خود مهمان نمايم، در جامعه ما چقدر افراد مؤمنى هستند كه زير بار قرض هستند، بايد يكى از آنها را پيدا كنم و قرض او را ادا كنم، بايد به اين باور برسم كه با اين كار قلب امام زمان را خوشحال مى كنم و آن گاه خدا هم از من خشنود مى شود و به من افتخار مى كند.