روز قيامت در پيش است، روزى كه سختى هاى فراوان دارد، بيشتر انسان ها در حيرت و سرگردانى هستند و ترس از آتش جهنم وجود آنان را فرا مى گيرد، به راستى چه كسانى از آن سختى ها در امان هستند و هيچ ترسى به دل ندارند؟
آقاى من! تو اكنون پاسخ اين سؤال مرا اين گونه مى دهى: "كسانى كه در اين دنيا براى نيازهاى مردم تلاش مى كنند در روز قيامت از هر سختى و ترسى در امان خواهند بود".
آرى، گره گشايى از كار مردم و كمك كردن به آنان، بهترين راه رسيدن به رحمت خداست، كسى كه به ديگران كمك مى كند در روز قيامت در سايه رحمت خدا خواهد بود. كاش من به اين باور برسم كه اگر دلى را شاد كنم و براى رفع گرفتارى مؤمنى قدم بردارم، خدابه اندازه هزار حج قبول شده به من پاداش مى دهد و نزد خدا از هزار حاجى برتر هستم، به راستى كه برآوردن حاجت مؤمن، بهتر از هزار حجّ قبول شده است. (البتّه كسى كه مستطيع شده است بايد به سفر حجّ برود و اين وظيفه مهم خود را انجام بدهد، هيچ چيز نمى تواند جاى اين عمل واجب را بگيرد).
كاش يقين داشتم كه وقتى براى رفع مشكل مؤمنى از خانه بيرون مى آيم هزاران فرشته به من نگاه رحمت دارند و در سايه مهربانى آنها راه مى روم و هر قدمى كه برمى دارم خدا برايم ثواب كار نيك، مى نويسد و گناهى از گناهانم را مى بخشد!
كاش چشمِ دلم باز بود و خودم، اين همه عظمت را مى ديدم كه وقتى براى كمك به ديگران قدم برمى دارم، در ملكوت آسمان ها چه غوغايى برپا مى شود! به راستى من چقدر از عرفان واقعى فاصله گرفته ام؟ براى رسيدن به معنويّت و كمال چه بيراهه هايى را پيموده ام! كاش يك نفر زودتر به من مى گفت اگر مى خواهى به خدا برسى بيا به مردم خدمت كن و باور كن كه اين گونه به خدا بسيار نزديك تر خواهى شد.
دشمنان مى دانند كه معارف اصيل اسلام مى تواند دنيا و آخرت ما را آباد كند، براى همين ما را سوى ديگر مى برند و كار به آنجا رسيده است كه تا سخن از خدا و عرفان مى شود همه به ياد چله نشينى و ذكر و ورد مى افتند نه به ياد عشق و صميميّت و خدمت كردن به يكديگر! اگر با سخن تو آشنا بوديم، به يكديگر بيشتر كمك مى كرديم و جامعه ما در كمال سعادت بود.